Καλή χρονιά! Δώστε μας ένα πολύχρωμο σχολείο μεγάλο και φωτεινό...

Καλή μας χρονιά! Εμείς οι δάσκαλοι, δίνουμε ευχές που μοιάζουν με πρωτοχρονιάτικες τη μέρα του αγιασμού. Δίνουμε και φιλιά ζουμερά κι αγκαλιαζόμαστε σφιχτά-σφιχτά, ξεχνώντας τη 'νέα γρίπη' και κρατώντας τις παλιές καλές μας συνήθειες.

Το σχολείο μας περίμενε, ολόιδιο, όπως το αφήσαμε. Με τις λιγοστές του αίθουσες, με τους στενούς του χώρους, με τα παιδιά στιβαγμένα στο στενό διάδρομο, γιατί έβρεχε και δεν υπήρχε αίθουσα να μας χωρέσει όλους! Κι ο παπάς άγιαζε κι έψελνε και ψιλοβρεχόταν κι αυτός. Μωρέ, σας λέμε, δε ζητάμε πολλά πράγματα, μα ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΕΝΑ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΦΩΤΕΙΝΟ, να χωράνε οι καρδούλες μας, να βρούνε χώρο να πετάξουν τα όνειρά μας ! Αχ, μωρέ...

Δεν πρόλαβα να παρκάρω και...ο 'αγκαλίτσας΄ήρθε τρέχοντας να με αγκαλιάσει και να με φιλήσει. Με πέρασε στο ύψος κι η αγκαλίτσα του ήταν τόσο υπέροχα σφιχτή. 'Θα φύγω, Μαρία', μου είπε, θα με πάνε σε άλλο σχολείο και ήρθα να σας δω'. Τη χαρά μου διαδεχτηκε η ανησυχία κι η λύπη. Μα, πού θα πάει; Πώς έρχονται και φεύγουν έτσι αυτά τα παιδιά; Διαβήκαμε την πόρτα αγκαλιά, όπως ταιριάζει σ΄έναν agalitsa@yahoo.com και σε μια 'υπολογίστρια'. Μα, να, αυτός είναι ο Τάσος. "Βρε, ψεύτη, μου είχες πει πως θα φύγεις. Με κορόιδεψες, ε; Τι καλά που θα μείνεις Τάσο"! "Βαγγελίτσα, πώς πέρασες, μωρό μου"; "Νικόλα, τί κάνεις, βρε μαμούνι;" Δε βλέπω την Ειρήνη...Θα ρωτήσω πού είναι μετά. "Βούλα μου, ομόρφυνες"! "Κωνσταντίνα, τί όμορφο κούρεμα! Τι είπες; Όχι, δε θα σε έχω τη Δευτέρα, θα σε έχω όμως, σου το υπόσχομαι. Φυσικά και σ΄αγαπάω. Τι ερώτηση είναι αυτή"; "Αργυράκο μου, τι κούκλος που είσαι! Α, δε ξέρω αν θα κάνουμε μάθημα κάθε Παρασκευή, θα το δούμε,μην ανησυχείς. Σου έχω ένα καοινούργιο παιχνίδι στον υπολογιστή...μούρλια"!

Ο Αποστόλης, κύριος, γνέφει από μακριά. Ψήώσε κι ομόρφυνε. Μα πόσο πια; Η πλάτη του βρέχεται την ώρα του αγιασμού. Μπες πιο μέσα, βρε!Η Ειρηνη κλαίει. Λες να κρυώνει;

Παιδιά, τρέξετε, ο Άιμαν! Μια επιληπτική κρίση 'πάγωσε' την ατμόσφαιρα. Κι όλα φανταζαν πια σαν σε ταινία παλιά, από εκείνες του βουβού κινηματογράφου. Οι φωνές κόπηκαν, τα γέλια έμειναν βουβά. O Θανάσης του κρατούσε το κεφάλι, η Ειρήνη έφερε το μαξιλάρι και η Ελένη μια κουβέρτα. Το προσωπάκι χλώμιασε, άσπρισε, έγινε σα διάφανο χαρτί. Τα ματάκια έκλεισαν και τα βλέφαρα χαμήλωσαν.Συνήλθε σε λίγο. Αρχίσαμε να συνερχόμαστε κι εμείς. Οι φωνές ξαναδυνάμωσαν, τα χαμόγελα ξαναφάνηκαν.

Συνεχίζουμε. Δε θέλουμε κάνουμε κι αλλιώς.

Θα πορευτούμε απλά και καθάρια με ό, τι έχουμε.

Θα αγωνιστούμε να κερδίσουμε ό,τι μας λείπει.

Καλη χρονιά, Βασιλάκη, δε σε είδα πιο πριν...

Η υπολογίστρια,

Μαρία Φραγκάκη

* Ως υστερόγραφο θέλω να πω πως δεν ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα του παπά για "ν΄αγιαστώ" από το κλαράκι βασιλικού που κρατούσε. Σα να πείσμωσα...δεν πήγα. Αγιάστηκα όμως από τα βλέφαρα του Άιμαν, που φάνταζαν πιο μαύρα και πιο πυκνά πάνω στο χλωμό του προσωπάκι.