Αναστοχασμοί με λογισμό και μ΄όνειρο...

Οι αναστοχασμοί γίνονται λίγο πριν τα μεσάνυχτα, όταν οι σκέψεις μπερδεύονται και εξαυλώνονται απ' τη δροσιά της νύχτας...

Κοιτούσα τις φωτογραφίες που μου έδωσε ο Αποστόλης από το θεατρικό επίλογο της σχολικής μας χρονιάς. Τις κοιτούσα πολύ ώρα, τις γύριζα πίσω και ξανά από την αρχή. Άγγελοι ήσαστε, ψυχούλες μου, που σεργιανίσατε στη γή...

Άλλες φωτογραφίες προσπαθούσα να τις περιστρέψω 90 μοίρες δεξιά για να τις κοιτάζω καλύτερα. Ήταν όλα μου τα μικρά και τα μεγαλύτερα κάπου εκεί... Άλλα πάνω στη σκηνή να δοκιμάζουν τους ρόλους τους, άλλα αγνά μέσα στους λευκούς χιτώνες τους, άλλα περήφανα στεφανωμένα με κλαδί ελιάς.

Αποστόλη μου, κουρεύτηκες, καρδιά μου, πώς θα καθίσει το στεφάνι στο κοντοκουρεμένο σου κεφαλάκι;

Βύρωνάκο, αγκαλίτσα μου, προσπάθησε λίγο ακόμα και θα τα δέσεις τα σανδάλια σου!

Νίκο μου, η γραβάτα σου σ΄έκανε δάσκαλο σωστό, με το καλοχτενισμένο το μαλλί και το πόλύξερο ύφος.

Ειρήνη μου, γιατί δεν ήρθες κοριτσάκι μου; Βιάστηκες να μεγαλώσεις; Περίμενε, λιγάκι, σε παρακαλώ...

Δια χειρός και δια νοός κύλησε η χρονιά μας.

Η "υπολογίστρια" άπλωσε το χέρι και οι μαθητές της της έδωσαν το δικό τους. Τους έδωσε λίγο από τη σκέψη της και της τη χάρισαν όλη. Απλόχερη αγάπη, αγνή, καθάρια, νεράκι δροσερό σε κρουσταλένια πηγή.

Το hardware αποσυνδέθηκε και το software νανουρίζεται μέσα στα χρωματιστά κουτιά του. Ξέχασα μέσα στο συρτάρι μου τα σοκολατάκια και τις τσίχλες της "θετικής ενίσχυσης". Αχ, ξ'εχασα και το χάρτινο τριαντάφυλλο που μου χαρίσατε στη μέση της χρονιάς! Δε θυμάμαι αν έκλεισα τον εκτυπωτή, νομίζω πώς τον έκλεισα...

Αγαπημένοι μου μαθητές, δε ξέρω αν θα μου δοθεί ετούτη η χάρη να μαι μαζί σας την επόμενη χρονιά... Θέλω να συγχωρήσετε τα λάθη και τις παραλλείψεις μου. Θα ταν από κούραση ή επειδή θα λιγοψύχησα κάποιες φορές. Καρδούλες μου, η αγκαλίτσα σας ήταν βάλσαμο, σφιχτή και ζουμερή. Θα με τυλίγει το καλοκαίρι μου...

Σας αγάπησα με τη ψυχή μου,

Μαρία Φραγκάκη
υπολογίστρια