Όταν μεγάλωνα κι άρχιζα να ψυχανεμίζομαι τον έρωτα, έκανα "ασκήσεις αγάπης"...

στη Τζένη που αγαπώ και ξέρει ν΄αγαπά

Όταν μεγάλωνα...

κι άρχισα να ψυχανεμίζομαι τον έρωτα, έκανα "ασκήσεις αγάπης" για να δω πόσο αληθινό ήταν το συναίσθημά μου. Ξάπλωνα τότε στο κρεβάτι μου, έκλεινα τα μάτια μου, σταύρωνα τα χέρια στην καρδιά κι άρχιζα τη σκληρή δοκιμασία...Αναρωτιόμουν λοιπόν, αν συνέβαινε κάτι στον αγαπημένο μου και γέμιζε ουλές από ένα μεγάλο ατυχημα, θα τον αγαπούσα ακόμη; "Μα ναι" και θα τις χάιδευα και θα τις αγαπούσα και θα τον έκανα να τις αγαπήσει κι εκεινος!Τοτε αποφάσιζα να κάνω τη δοκιμασία πιο σκληρή. Κι αν έμενε χωρίς χέρι θα τον αγαπόύσα ακόμα; Δε σκεφτόμουν πολύ, απαντούσα "ναι". Κι αν, συνέβαινε κάτι κι έμενε και χωρίς πόδι, θα τον αγαπούσα ακόμα; Σκεφτόμουν λίγο κι απαντούσα "σίγουρα ναι".

Η αγάπη είναι μεγάλη κι απλόχερη και χωράει και τα λιγότερα και τα ασχημότερα και τα διαφορετικότερα. Άνοιγα τότε τα μάτια ανακουφισμένη κι ένιωθα πως μπορώ αληθινά να "ΑΓΑΠΩ". Η αγάπη είναι πάντα αδιαπραγμάτευτα κόκκινη σαν το φιλί και σαν το αίμα που κυλάει.

Μετά μεγάλωσα λίγο παραπάνω...

κι ήρθε η ζωή και με ξάφνιασε. Κι έκανα δυο ουλές και τρεις και λίγες παραπάνω. Αχ, βρε ζωή...Και περίμενα ο αγαπημένος μου να τις χαιδέψει, να τις αγαπήσει και να με κάνει να τις αγαπήσω κι εγώ. Και περίμενα, και περίμενα...Κι ήρθε πάλι η ζωή και μ έκανε μήνες και μήνες, χρόνια και χρόνια να μαι πονεμένη στο σώμα λαβωμένη στη ψυχή. Δε μπορούσα τότε να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, μα έκλεινα τα μάτια, σταύρωνα τα χέρια στην καρδιά κι αναρωτιόμουν αν μ αγαπούσε ο αγαπημένος μου ακόμα...και περίμενα να δω αν μ αγαπούσε ο αγαπημένος μου ακόμα...και περίμενα...και περίμενα...κι ακόμα περιμένω.

Κι έγινα πια ολόκληρη γυναίκα..

"υπολογίστρια" σωστή κι αναρωτιέμαι: τώρα που στους μαθητές μου συμβαίνει κάτι και δε μπορούν να περπατήσουν σαν τους άλλους, να γράψουν σαν τους άλλους, να διαβάσουν σαν τους άλλους, να σκεφτούν σαν τους άλλους, να ...προσποιηθούν σαν τους άλλους, θα τους αγαπάνε ακόμα οι "άλλοι"; Θα ναι διαφορετικοί, αφού κάνουν ίδια όνειρα με τους "άλλους"; Και μου θυμίζω πως "οι ασκήσεις της αγάπης" των νεανικών μου χρόνων απέδειξαν με ακρίβεια μαθηματική πως "ναι" η αγάπη είναι απλόχερη και χωράει και τα λιγότερα και τα ασχημότερα και τα διαφορετικότερα.

Τώρα λοιπόν, θα λέω στους μαθητές μου...

πώς όποιος δε μπορεί να τους νανουρίσει, να σιγοτραγουδήσει στο προσκεφάλι τους, όποιος δε μπορεί να τους χαιδέψει τις ουλές, δεν είναι πως αυτοί είναι "διαφορετικοί" μα είναι που αυτός ο "άλλος", ο καημένος, είχε και τα πόδια του και τα χέρια του και ούτε μια ουλή κι έτσι δεν πόνεσε, δεν έχασε, δε στερήθηκε για να μάθει "ΑΓΑΠΗ" τι θα πει...Ή, μπορεί κι αυτός να πόνεσε τόσο μα τόσο πολύ, να φοβήθηκε και να κρύφτηκε και φοβάται στην "ΑΓΑΠΗ" να αφεθεί.

Τώρα λοιπόν, στους SPECIAL OLYMPICS, αλλά και την κάθε πανέμορφη μέρα αυτής της ζωής, η υπολογίστρια και οι μαθητές της θα πιάσουν τα "ποντίκια" και θα γράψουν την αγάπη την αληθινή και θα τη ζωγραφίσουν και θα τη στείλουν με mail σε όλους σας, θα την "ανεβάσουν" στα σύννεφα και στο διαδίκτυο και στον ουρανό και θα τη χαρτογραφήσουν στα όνειρά τους!

Ναι, τα πληκτρολόγια μας θα πάρουν φωτιά κι οι οθόνες θα χορεύουν στον υπερήφανο ρυθμό μας. Κι ο χορός μας θα ναι μια ταραντέλα, θα χει τινάγματα, στροφές, ταπεραμέντο, δύναμη κι αληθινή, χορταστική, τραγανή, φραουλένια και ζουμερή ΑΓΑΠΗ!

Δυο λόγια από καρδιάς της υπολογίστριας προς τους μαθητές της

* διότι το "μοιράζομαι" είναι κι αυτό αγάπη...