Η Δήμητρα έφυγε χτες από το σχολείο μας...Πριν λίγες ημέρες δουλεύαμε για τους Special Olympics 2011 πάνω στη δραστηριότητα "ανάποδα συναισθήματα". Παίρναμε δηλαδή ένα αρνητικό συναίσθημα και το μετασχηματίζαμε σε θετικό. Παίρναμε τη "λύπη" και την κάναμε "χαρά", το "δάκρυ" το κάναμε "γέλιο" και την "απαισιοδοξία" τη φτερουγίζαμε "ελπίδα".
Όταν πρωτοείδα τη Δήμητρα ήταν ακουμπισμένη σ έναν πολυκαιρισμένο τοίχο του σχολείου μας κι ήταν μελαγχολική κι ήταν Σεπτέμβρης. Ταίριαζε με τον καιρό. Μαύρα μαλάκια πλαισίωναν μια χλωμή επιδερμίδα που φωτιζαν κι άστραφταν δυο υπέροχα μαύρα μάτια με πυκνά ματόκλαδα. Ένα εύθραυστο κορίτσι που ξημέρωνε το πρωί στο σχολείο μας κι έδυε το απόβραδο στο δωμάτιό της στον ξενώνα.
Έχω να γράψω πολλά για τη Δήμητρα μα δε μπορώ. Τα συναισθήματα δε μ αφήνουν. Μέχρι και φωτογραφία που τράβηξα ανάποδη βγήκε και δε μπορώ να τη γυρίσω πό την καλή. Αλήθεια, σας το λέω, δε μου έχει ξανασυμβεί αυτό. Πέντε φορές προσπάθησα να κάνω τον αποχωρισμό πιο γλυκο. Και να κάνω τη "λύπη" " χαρά" και να κάνω το "δάκρυ" "χαμόγελο" και το "γνεψιμο" "χάδι". Συγχωρέστε με, δε μπόρεσα...
Η καθηγήτριά της η κυρία Πόπη τα κατάφερε καλύτερα και με έβγαλε ασπροπρόσωπη. Της ζωγράφισε ένα σπιτάκι να πάρει μαζί της αναμνηστικό. Ένα σπιτάκι- σύμβολο της προστασίας, της θαλπωρής, της ζεστασιάς, της συντροφιάς, της ελπίδας. Μέσα του έβαλε τα ονόματα των συμμαθητών της και στη σκεπή τα ονόματα τα δικά μας, των καθηγητών της. Και τα σκέπασε στοργικά μα μια ευχή.
Η υπολογίστρια, οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές σου σου εύχονται όπου κι αν βρεθείς
" Όλη σου η ζωή μα είναι γεμάτη φως και αγάπη"!
Όπου υπάρχουν άνθρωποι,που σέβονται τη ζωή και τους ανθρώπους, που αγαπούν να γίνονται αποκούμπι και οδηγοί συνανθρώπων μας που το 'χουν ανάγκη, να δίνουν ψυχή για να γίνει λουλούδι το δάκρυ στα μάτια των παιδιών, εκεί θα υπάρχουν πάντα παρόμοιες δημοσιεύσεις να μας θυμίζουν ότι και μεις όλοι πρέπει να συμμετέχουμε με τον τρόπο μας σ' αυτό. Β.Π.
ΑπάντησηΔιαγραφή