Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Μια παλιά ανάρτηση ως μια interactive μνήμη...





















Μια φορά κι έναν καιρό, ήρθε στο σχολείο μας ο διαδραστικός πίνακας κι εμείς του δώσαμε λογισμό και λίγα από τα όνειρά μας...

Δυο μήνες τώρα προετοιμάζαμε την υποδοχή του. Είχαμε τα χρήματα από την ευγενική χορηγία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών (Κ.Ο.Α.)για να εξοπλίσουμε το Εργαστήρι μας και, μαντέψτε, δεν είχαμε το χώρο να τον βάλουμε. Μα πού να χωρέσει; Εδώ δε χωράμε εμείς οι δάσκαλοι και οι μαθητές μας και κάνουμε μάθημα δυο-δυο στις αίθουσες. Πού θα χωρέσει κι ένας κύριος Διαδραστικός;


Πεισμώσαμε όμως κι εμείς κι αποφασίσαμε να δράσουμε με αυτά που έχουμε. Παραγγείλαμε ένα διαδραστικό πίνακα, χωρίς να σκεφτούμε πολλά-πολλά. Αναστατώσαμε το Εργαστήρι Πληροφορικής που συστεγάζεται με το Εργαστήρι Εικαστικών, ρίξαμε τις δυο ντουλάπες που τα χώριζαν στα δυο-σαν το τείχος του Βερολίνου- και κάναμε χώρο να υποδεχτούμε την κυρία Τεχνολογία.


Κι αυτή ήρθε και μας έφερε τον κύριο Διαδραστικό, ντυμένο στα άσπρα, στα γυαλιστερά του, με τον προτζέκτορά του, μες στο μαύρο του λουστρίνι σας λέω- και με μια ψηφιακή γραφίδα ασημένια και αινιγματική. Και στήθηκε καμαρωτός-καμαρωτός, πάνω στη βάση του και περίμενε τους μικρούς και τους μεγαλύτερους μαθητές και μαθήτριες.


Η Υπολογίστρια, τον "φόρτωσε" με τα πρώτα εκπαιδευτικά λογισμικά και μαζί με τον διευθυντή του σχολείου, τον πρόβαραν ένα ολόκληρο μεσημέρι για να δουν πως δουλεύει. Τον πατούσαν από εδώ, τον πατούσαν από εκεί, τον άνοιγαν, τον έκλειναν, τον έγραφαν, τον έσβηναν... όλα καλά.


Το σημερινό πρωινό κοψαμε την κόκκινη κορδέλα των ψηφιακών μας ονείρων με λογισμό και και με πολλά χαμόγελα και φωνές. Το εκπαιδευτικό λογισμικό που αξιοποιήσαμε ήταν αυτό της Κυκλοφοριακής Αγωγής, το "Κυκλοφορώ με ασφάλεια" και το "Μικροί Καλλιτέχνες σε δράση" που η Υπολογίστρια είχε σχεδιάσει τις παιδαγωγικές του προδιαγραφές. Πού να το περίμενε τότε, πως θα το δούλευε, η ίδια στο Ειδικό Σχολείο με τους μαθητές της...


Μια μεγάλη ουρά σχηματίστηκε μπροστά από τον πίνακα, με το κάθε παιδί να θέλει να συμμετέχει σε όλες τις δραστηριότητες. Και οι καθηγητές, και οι κοινωνικοί λειτουργοί και οι δάσκαλοι και η νηπιαγωγός ήταν όλοι εκεί να βοηθήσουν τα παιδιά να δοκιμάσουν τι μπορούν να κάνουν.


Μιλάμε στα συνέδρια για θεωρητικές προσεγγίσεις και για στρατηγικές ομαδοσυνεργατικής διδασκαλίας, αναζητώντας τρόπους να εντάξουμε τις νέες τεχνολογίες στην Εκπαίδευση. Γιατί να κάνουμε εκείνο, τι να κάνουμε, πώς να το κάνουμε, αλλά και με ποιούς;



Κι ήρθαν τα παιδιά του Ειδικού Δημοτικού Σχολείου, ο Αποστόλης, ο Τάσος, ο Σπύρος, ο Κώστας, η Χρύσα, ο Παναγιώτης και με τον τρόπο τους μας είπαν. Ξέρουμε. Κάντε λίγο πιο πίσω. Μας δείξατε πώς να το κάνουμε. Τώρα δείτε τι μπορούμε να κάνουμε εμείς. Δεν το είπαν με λόγια, αλλά μας παραμέριζαν σιγά-σιγά κι έμειναν μόνα τους μπροστά στον πίνακα.


Σε λίγο τα μεγαλύτερα παιδιά υποδέχτηκαν τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου, το Μάρκο, τον Αντρέα, τη Βαγγελίτσα, το Νίκο κι εκείνα με τη σειρά τους τα παιδιά του Νηπιαγωγείου. Και τα μεγάλα συμβούλευαν τα μικρά. "Πάτα το απαλά, με όποιο δάχτυλο μπορείς". " Βάλε και όλη την παλάμη άμα σε βολεύει". "Άφησέ με να σε βοηθήσω", "Έλα να το κάνουμε μαζί, αν δε μπορείς", "Κάνε στην άκρη να μην κάνεις σκιά"...


Η Μαριάννα είναι λίγο μεγαλύτερη από έξι χρονών, πάει στο Νηπιαγωγείο και χοροπηδούσε από τη χαρά της που ακουμπούσε το πορτοκαλί χρώμα πάνω στον πίνακα και βαφότανε μόνο του ένα ολόκληρο ηλιοβασίλεμα...


Η πιο συγκινητική στιγμή για την Υπολογίστρια ήταν όταν ο μικρός μαθητής μας που πάσχει από εγκεφαλική παράλυση, κινητική και αισθητική δυσλειτουργία, πλησιάσε τον πίνακα, πήρε κόκκινο κι έβαψε κόκκινα τα όνειρα και την ελπίδα όλων. Ξέρετε γιατί; Γιατί ήθελε τόσο να γράψει και να ζωγραφίσει δυο χρόνια τώρα και δε μπορούσε με το ποντίκι και δυσκολευόταν με το πληκτρολόγιο. Και τα χεράκια του έτρεμαν κι απογοητευόταν και δε μπορούσε και συννέφιαζε. Μα τώρα, με ένα απλό άγγιγμα στο διαδραστικό πίνακα με την άκρη της παλάμης του, μπορούσε να ζωγραφίσει και να γράψει και πετάξει στον ουρανό! Κι εμείς μαζί του


ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟΣ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΙΝΑΚΑΣ ΚΥΡΙΑ!



Ναι, αγάπη μου...είναι ωραίος αυτός ο πίνακας....



Η Υπολογίστρια και οι μαθητές της,

ΜΕ.ΛΟ.ΜΕ.Ο
(Με Λογισμό και Με Όνειρο...)





4 σχόλια:

  1. καλορίζικος ο νέος πίνακας!
    να ταξιδέψει τους μαθητές σου στα όνειρα και στις ελπίδες τους!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μακάρι ολοι μας να ειχαμε κοντα μας δασκαλους
    σαν εσας.Ο κοσμος θα ηταν καλυτερος με ανθρωπους που κατανοουν την διαφορετικοτητα και εχουν ευγενικα συναισθηματα που μπορουν να τα μοιρασουν απλοχερα.Με αγαπη Γαρυφαλλια-Η μαμα του Αποστολη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αχ, βρε Φραγκάκη, πού μας άφησες και πήγες; Ο διαδραστικός πίνακας αχρησιμοποίητος και τα λογισμικά σου στα συρτάρια. Στο εργαστήρι σου ο Πέρης και η Κάτια και το...χρηματηστήριο. ΌΛΑ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΔΑΣΚΑΛΟΥ Κ ΟΧΙ ΘΕΜΑ ΔΙΑΔΡΑΣΤΙΚΟΥ...

    Να είσαι καλά.
    Ένας συνάδελφος που σε θαύμαζε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μαρία συγχαρητήρια. Στην επιμόρφωση ήσουν καταπληκτική. Ξέραμε θέωρία αλλά τη συνέδεσες με την πράξη με τρόπο διαδραστικό :-) Άρεσε σε όλους η συνάρτηση της διαδραστικής απόστασης και η αλληλεπίδραση της Αλεξίου με τη Δημουλά. Είσαι άπιχτη! Το είπαν όλοι! Να είσαι πάντα καλά, πολύ καλά!

    Δημήτρης, Γιάννης και τα καλά παιδιά του ΠΑΚΕ. Φανατικοί θαυμαστές σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή