Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Η Κυρά- Σαρακοστή κάνει απεργία αλλά δουλεύει σπίτι...



Η Υπολογίστρια, για αν πει την αλήθεια, αυτό το έθιμο δεν το γνώριζε.
Της το διηγήθηκαν όμως η Έφη, η εργοθεραπεύτρια του Δημοτικού Σχολέιου και η Πόπη, η φίλόλογος του ΕΕΕΕΚ. Και όχι μόνο το διηγήθηκαν αλλά το έκαναν και πράξη με τους μικρούς και μεγαλύτερους μαθητές μας. Η μια με πλαστελίνες στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι και η άλλη με ζυμάρι, από αλεύρι, νερό και αλάτι στην κουζίνα του "Εργαστηρίου της Αυτόνομης Διαβίωσης". Ο ρόλος των παιδιών; Ενεργητικός! Ο ρόλος της Υπολογίστριας; Βοηθητικός: Αγγίζω, πλάθω, φωτογραφίζω, αποθηκεύω ως..., αναρτώ στο blog, μοιράζομαι μαζί σας...
Το έθιμο της Κυρά Σαρακοστής
Συνήθως πρόκειται για μια χάρτινη γυναικεία απεικόνιση με επτά πόδια που χρησιμοποιείται ως ημερολόγιο. Τα πόδια αναπαριστούν τις επτά εβδομάδες της Μεγάλης Σαρακοστής, Δηλαδή από την Καθαρή Δευτέρα έως την Κυριακή του Πάσχα. Το έθιμο θέλει κάθε Σάββατο να κόβεται κι από ένα πόδι, μένοντας το τελευταίο για το Μεγάλο Σάββατο. Το τελευταίο πόδι μπαίνει μέσα στο ψωμί της Ανάστασης κι όταν αυτό μοιραστεί στην οικογένεια, τυχερός είναι αυτός που θα βρει στη φέτα του το τελευταίο πόδι της Κυρα Σαρακοστής!
Την Κυρά Σαρακοστή
που είναι έθιμο παλιό
οι γιαγιάδες μας τη φτιάχνουν
με αλεύρι και νερό
Για στολίδι της φορούσαν
στο κεφάλι της σταυρό
μα το στόμα της ξεχνούσαν
γιατί νήστευε καιρό.
Και τις μέρες τις μετρούσαν
με τα πόδια της επτά
κόβαν ένα τη βδομάδα
μεχρι να έρθει η Πασχαλιά.





Η Υπολογίστρια και οι μαθητές της

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Η Δήμητρα σήμερα έχει τα γενέθλιά της και τα "ανάποδα συναισθήματα" δε κατάφεραν να όρθοποδήσουν

Η Δήμητρα έφυγε χτες από το σχολείο μας...

Πριν λίγες ημέρες δουλεύαμε για τους Special Olympics 2011 πάνω στη δραστηριότητα "ανάποδα συναισθήματα". Παίρναμε δηλαδή ένα αρνητικό συναίσθημα και το μετασχηματίζαμε σε θετικό. Παίρναμε τη "λύπη" και την κάναμε "χαρά", το "δάκρυ" το κάναμε "γέλιο" και την "απαισιοδοξία" τη φτερουγίζαμε "ελπίδα".


Όταν πρωτοείδα τη Δήμητρα ήταν ακουμπισμένη σ έναν πολυκαιρισμένο τοίχο του σχολείου μας κι ήταν μελαγχολική κι ήταν Σεπτέμβρης. Ταίριαζε με τον καιρό. Μαύρα μαλάκια πλαισίωναν μια χλωμή επιδερμίδα που φωτιζαν κι άστραφταν δυο υπέροχα μαύρα μάτια με πυκνά ματόκλαδα. Ένα εύθραυστο κορίτσι που ξημέρωνε το πρωί στο σχολείο μας κι έδυε το απόβραδο στο δωμάτιό της στον ξενώνα.

Έχω να γράψω πολλά για τη Δήμητρα μα δε μπορώ. Τα συναισθήματα δε μ αφήνουν. Μέχρι και φωτογραφία που τράβηξα ανάποδη βγήκε και δε μπορώ να τη γυρίσω πό την καλή. Αλήθεια, σας το λέω, δε μου έχει ξανασυμβεί αυτό. Πέντε φορές προσπάθησα να κάνω τον αποχωρισμό πιο γλυκο. Και να κάνω τη "λύπη" " χαρά" και να κάνω το "δάκρυ" "χαμόγελο" και το "γνεψιμο" "χάδι". Συγχωρέστε με, δε μπόρεσα...

Η καθηγήτριά της η κυρία Πόπη τα κατάφερε καλύτερα και με έβγαλε ασπροπρόσωπη. Της ζωγράφισε ένα σπιτάκι να πάρει μαζί της αναμνηστικό. Ένα σπιτάκι- σύμβολο της προστασίας, της θαλπωρής, της ζεστασιάς, της συντροφιάς, της ελπίδας. Μέσα του έβαλε τα ονόματα των συμμαθητών της και στη σκεπή τα ονόματα τα δικά μας, των καθηγητών της. Και τα σκέπασε στοργικά μα μια ευχή.

Η υπολογίστρια, οι δάσκαλοι και οι συμμαθητές σου σου εύχονται όπου κι αν βρεθείς


" Όλη σου η ζωή μα είναι γεμάτη φως και αγάπη"!

Το σουβλάκι του δάσκαλου: Τσικνοπέμπτη με λογισμό και με όνειρο!











Η Τσικνόπέμτη στο σχολείο μας είναι μεγάλη γιορτή!

Προσπαθούμε να αποθηκεύσουμε βαθιά μέσα μας την αγωνία για το αύριο, τη κρίση της χώρας μας, αλλά και την κρίση την εσωτερική του νου και της ψυχής μας. Τα προβλήματα μπορούν να περιμένουν (αν θέλουν ας φύγουν, δε θα προσβληθούμε) και οι έννοιες ας μεθύσουν με κόκκινο γλυκόπιοτο κρασί...

Όλοι βάζουμε τα καλά μας και ετοιμαζόμαστε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της ημέρας, για τα παιδιά, για τον καθένα από εμάς, για όλους μαζί. Οι δάσκαλοι και οι δασκάλες έβαλαν τους σκούφους και τις ποδιές τους κι έπιασαν δουλειά. Ν ανάψουμε φωτιά, να πλύνουμε το κρέας, να βάλουμε κρασί, να στρώσουμε τραπέζι, να καούν τα κάρβουνα!


O διευθυντής μας, ο κος Δήμος, προσπαθεί να διατηρήσει την "αυθεντία του δασκάλου" και με σοβαρό ύφος διεκπεραιώσει έγγραφα που πρέπει να οργανωθούν και να σταλούν. Ο κίτρινος σκούφος με την κίτρινη ποδιά προσδίδουν σε αυτή την..."αυθεντία" μια πινελιά σοβαρότητας. Στη συνέχεια εξέρχεται στην αυλή για να επιβλέψει το ψήσιμο.


- Χμμμ. Αντώνη σα να τα έκαψες λίγο...
- Παναγιώτη γύρισέ τα και από την άλλη!
- Δημήτρη βάλε βρε παιδί μου ένα ποτήρι κρασί!

Τα παιδιά, ντυμένα με αποκριάτικες στολές περιμένουν ανυπόμονα το "σουβλάκι του δάσκαλου" με την τραγανή πίτα. Η μαγική σπανακόπιτα της Έφης με τα φρέσκα χορταράκια από τον κήπο μας, που καλλιέργησαν η Βαρβάρα και η Σταυρούλα, οι γεωπόνοι μας μαζί με τους μαθητές μας, μας έχει σπάσει τη μύτη. Η τσίκνα έχει αντικαταστήσει τα σύννεφα που δείλιασαν μπροστά στο βροντερό μας πανυγηράκι και κρύφτηκαν πίσω από το βουνό. Το γλυκό ετοιμάστηκε κι είναι σοκολατένιο!!! Το τραπέζι στρώθηκε. Κι είναι μεγάλο και μακρόστενο και γιορτινό. Κι η δυνατή μουσική σκορπάει το κακό και συντροφεύει με κάθε επισημότητα το αποκριάτικο τραπέζι μας.

"Έλα, βρε Χαραλάμπη να σε παντρέψουμε
να φάμε και να πιούμε και να χορέψουμε"!!!


Καλά πάμε και συνεχίζουμε!

Η Υπολογίστρια, οι μαθητές, οι μαθήτριες και όλοι οι δάσκαλοι και το προσωπικό του σχολείου μας