Ήταν πρωί Πρωτομαγιάς. Σ΄έναν αγρό ήμαστε. Μαζεύμε λουλούδια για το μαγιάτικο στεφάνι και γελούσαμε. Είχα ξεχαστεί. Το τηλέφωνο χτύπησε. Δε γνώρισα τον αριθμό. -"Μαρία, ο Βύρωνας είμαι ! Πήρα να σου πω καλό μήνα"!
-"Καλό μήνα, αγόρι μου, πού είσαι";
-" Στο ξενώνα, είμαι. Δεν έχω κάρτα να σου στείλω μήνυμα και σε πήρα από άλλο τηλέφωνο. Να... δε θυμάμαι τον κωδικό μου για να δω αν μου έχει στείλει κανείς μήνυμα στον υπολογιστή για χρόνια πολλά"...
Θυμόμουν τον κωδικό: "agalitsas" ήταν, γιατί ο Βύρωνας, αν και με περνάει στο ύψος, όταν με βλέπει με αγγαλιάζει σφιχτά και με λέει "μανούλα", όχι μόνο εμένα, και τις άλλες συναδέλφισσες. Μα δε σκέφτηκα να στείλω μήνυμα στο Βύρωνα για ¨Καλό μήνα"! Και δε θα του έστελνε και κανείς άλλος. Μόνο εγώ είχα το mail που του έφτιαξα...
Η "υπολογίστρια" δεν έχει λόγια αυτή την ώρα. Ίσως φταίει που είναι απόβραδο, που έφυγε το άρωμα το πρωινό των λουλουδιών... και μελαγχόλησε. Δανείζεται τα λόγια του ποιητή, τα λόγια της Μαρίας Νεφέλης...
Θεέ μου, που πάει κανείς όταν δεν έχει μοίρα
που πάει κανείς όταν δεν έχει αστέρι
άδειος ο ουρανός άδειο το σώμα
και μόνο η πίκρα στρογγυλή, γεμάτη...
"Η Αποκάλυψη", Ελύτης
Περπατώ μες στ΄αγκάθια μες στα σκοτεινά
σ΄αυτά που΄ναι να γίνουν και στ΄αλλοτινά
κι έχω για μόνο μου όπλο μόνη μου άμυνα
τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα...
"Η Παρουσία", Ελύτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου