Όλα ετοιμάστηκαν!Τα παιδιά έβαλαν τα γιορτινά τους, όποια είχαν ή όποια τους φόρεσαν και ο δάσκαλοι πήραμε το ¨πατριωτικό "μας ύφος.Έτσι, δε πρέπει να γίνεται κάθε φορά; Αυτό το πνεύμα δεν πρέπει να "εμφυσήσουμε" στους μαθητές μας; Συγκεντρωθήκαμε στη μικρή γιορτινή αίθουσα για να ΄κάνουμε τη γιορτή μας. Το πρόγραμμα είχε γραφτεί σε θαλασσί, αν θυμάμαι, όμορφο χαρτί και τα τραγούδια ακολουθούσαν τα ποιήματα κι αυτά με τη σειρά τους τα θεατρικά. Οι δασκάλες έκαναν ό, τι καλύτερο μπορούσαν. Τα παιδιά περήφανα, καμάρωναν μπροστά μας κι εμείς τα ¨περιχύναμε" φωτεινά φλας. Οι γονείς των μαθητών μας λιγοστοί, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, οι ίδιοι πάντα. Οι υπόλοιποι; Δε ξέρω να σας πω. Η γιορτή έφτανε προς το τέλος. Μέσα στις τυμπανοκρουσίες της γιορτής μας, σκυμμένο σε μια γωνιά ένα βλέμμα που δε θα το ξεχάσω ποτέ. Η στολή του πήγαινε υπέροχα. Ήταν λευκή, κάτασπρη, με τα κεντήματά της, τις καλτσοδέτες, τη φουστανέλλα και τον κόκκινο μπερέ. Το πρόσωπο του "μικρού κλεφτόπουλου" σκυμμένο, το βλέμμα χαμένο μες στο πουθενά και μια φωνή που ζητούσε απεγνωσμένα "Γιάννη, βάλε το λουλουδάκι του μπαξέ¨! Ναι, γιατί όχι, το "λουλουδάκι" αυτό κάποια χορδή άγγιζε μέσα στο ¨μικρό κλεφτόπουλο¨και το έκανε να ριγά και να δακρύζει, να χορεύει κουνώντας ρυθμικά το χέρι του αλλά και θέλοντάς το να σπάσει το κασετόφωνο. Ποιος ξέρει γιατί; Χορέψαμε γονείς και μαθητές "το λουλουδάκι του μπαξέ" μαζί του. Όλοι δείχναμε "γιορτινοί". Κάναμε ό,τι μπορούσαμε...Έτσι δεν είναι; Πείτε μου ότι έτσι είναι. Πείτε μου πως δε μπορούμε να κάνουμε κάτι καλύτερο για να σταματήσουν αυτά τα δάκρυα...Η γιορτή τέλειωσε, τα πούλμαν ήρθαν, οι συνάδελφοι αποχαιρετιστήκαμε μ ένα "χρόνια πολλά". Ο δρόμος της επιστροφής για τα σπίτια μας σχετικά σύντομος. Οι αναστοχασμοί του καθενός μας γίνονται μετά (reflections on action)...στην επιστροφή με το αυτοκίνητο, ή λίγο πριν πέσουμε για ύπνο. Η υπολογίστρια θα τη θυμάται αυτή τη μέρα.Ήταν 25 του Μάρτη και χόρεψε το ¨λουλουδάκι του μπαξέ"...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου