Μια φορά κι έναν καιρό, στο "ειδικό" σχολείο μας, εργαζόταν μια όμορφη γυναίκα με "ειδικές" δυνάμεις. Ήταν λαμπερή σα διαμαντάκι, γελαστή σαν αστεράκι, τρυφερή σαν το μάγουλο του Βασιλάκη. Ελένη την έλεγαν και φορούσε μια μαγική στολή που την έκανε να πετάει από αίθουσα σε αίθουσα, από το Δημοτικό στο ΕΕΕΕΚ, άπό τη μια αυλή στην άλλη και να έχει δύναμη ανεξάντλητη, σας λέω! Στη μπλούζα της είχε ένα μεγάλο Ε, κάτι σαν τον Syperman που έχει στην μπλούζα του ένα μεγάλο S. Μα τι λέω...η κυρία Ελένη ήταν πιο δυνατή από το Superman! Και ξέρετε γιατί; ιατί το χαμόγελο δεν έλλειπε ποτέ από το πρόσωπό της, ό,τι κι αν είχε μέσα στην στη ψυχούλα της. Γιατί η καλή της η κουβέντα έκανε τη μέρα σου πιο όμορφη. Γιατί με τη μαγική της σκούπα σάρωνε ό,τι βρισκόταν μπροστά της και το έκανε να λάμπει σα διαμάντι. Και με το ξεσκονόπανό της έδιωχνε κάθε σκόνη από τις τάξεις και το ζαλισμένο μας μυαλό. Ξέρετε τι είναι να δουλεύεις με υπερηφάνεια και χαμόγελο για τα παιδιά που σ΄έχουν ανάγκη; Αχ, να μπορούσαμε όλοι να γελούσαμε σαν την κυρία Ελένη! Τότε θα αντλούσαμε δύναμη από μέσα μας και θα τη στέλναμε στους μαθητές μας. Τότε θα νικούσαμε όλους τους Κύκλωπες και τους Λεστρυγώνες και δε θα αφήναμε κανένα εμπόδιο να αναστείλει την ορμή μας. Τότε δε θα γινόταν ποτέ η άμαξά μας κολοκύθα ούτε οι πρίγκηπες μας βάτραχοι! Αχ, να μπορούσαμε να γελούσαμε όλοι σαν την κυρία Ελένη! Τότε θα ζούσαμε όλοι καλά κι οι μαθητές μας καλύτερα...
"Νίτσα, Ελενίτσα, Ελενάκι μου,
εσύ είσαι η ζωή μου και το μεράκι μου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου