Η μέρα των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες και..."οι κότες γκαρίζουν"!!!

Αγαπημένοι μας φίλοι, η 3η του Δεκέμβρη καθιερώθηκε ως η μέρα των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, επειδή το 1992 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα Δράσης για τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες (ΑΜΕΑ).

Ημέρα μνήμης; Ημέρα υπενθύμισης; Ημέρα συμπάθειας; Ημέρα προσφοράς; Ημέρα τύψεων; Ημέρα ενοχών; Για τον καθένα από εμάς μπορεί να σημαίνει κάτι σημαντικό ή και τίποτα.

Μπορεί να μας θυμίζει κάποιους ξεχασμένους φίλους μας που δεν πήραμε ακόμα τηλέφωνο, το αγοράκι του γείτονά μας που περπατάει παράξενα, πως έρχονται Χριστούγεννα και πρέπει να θυμηθούμε να δώσουμε στα καημένα τα παιδάκια κάποια παλιά μας ρούχα... Μπορεί να μας κάνει ακόμα να κάνουμε το σταυρό μας που εμείς και τα παιδιά μας είμαστε καλά γιατί να υπάρχουν και χειρότερα. Ή μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε άξιοι άνθρωποι γιατί εμείς είμαστε ηθικοί ενώ αυτοί, ε, κάτι θα έχουν κάνει ή οι γονείς τους, ποιος ξέρει; Αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα, δε λένε; Αχ, ναι μωρέ, θυμάστε κι εκείνον τον ηθοποιό στην ασπρόμαυρη ελληνική ταινία που ήταν ένας "κακός ανάπηρος" που δεν άφηνε τη γυναίκα του να ερωτευτεί έναν "φυσιολογικό καλό άνθρωπο" και να γλιτώσει απο τη δυστυχία; Αλλά να, τον τιμώρησε τον κακό ο σκηνοθέτης και τον έκανε να πέσει από τις σκάλες. Ε, άμα πέσει από τις σκάλες μπορεί και να τον λυπηθούμε. Άνθρωπος είναι και αυτός ο καημένος...

Για μας τους μαθητές του Ειδικού Σχολείου Νταού Πεντέλης σημαίνει διαφορετικά πράγματα.

Σημαίνει πως εδώ και μέρες μας χαλασαν οι δυο από τους τρεις σαραβαλιασμενους υπολογιστές μας και κανείς δεν έρχεται να μας τους φτιάξει, όσο κι αν τους το ζητάμε, όσο κι αν μας το υπόσχονται. Μα θα σας πληρώσουμε, έχουμε λεφτά, σας λέμε.

Σημαίνει ακόμα πως το καλοριφέρ στο εργαστήρι μας ζεσταίνει μόνο το μισό και ο μάστορας όλο έρχεται και ξανάρχεται, αλλά δε μπορεί να μας το φτιάξει. Κι έβαλε κρύο...

Σημαίνει ακόμα πως η κυρία υπολογίστρια είχε νεύρα με όλα αυτά και ξέχασε να μας πάρει σοκολάτες από το super market για να γεμίσει το κόκκινο μεταλικό κουτί.

Σημαίνει πως η τάξη μας δεν είναι τάξη. Είναι ένα κακοφτιαγμενο κουτί με γκρίζα σίδερα στα παράθυρα, χωρισμένο στα δυο, κι αν έρθει κι άλλος δάσκαλος, μπορεί και να τη χωρίσουν στα τρία, μπορεί και στα τέσσερα.

Σημαίνει πως η κυρία σήμερα μας πήρε το κεφάλι όταν συζητούσε με τον κύριο της ζωγραφικής για το ποιους καλούς ανθρώπους θα βρούμε να μας χαρίσουν ένα δέντρο μεγάάάαααλο με πολλά και λαμπερά φωτάκια και πολύχρωμα στολίδια. Να πάνε εδώ, να πάνε, εκεί, να ζητήσουν από πού και από ποιον...

Άς τους να λένε! Εμείς τη δουλειά μας. Οι μεγάλοι μόνο σκέφτονται και γκρινιάζουν.


-Έλα βρε Νίκο, σου λέω, μη πατάς έτσι δυνατά τα κουμπιά γιατί αν μας χαλάσει κι αυτός ο υπολογιστής δε θα χουμε κανέναν!

- Δεν το πατάω δυνατά, δε βλέπεις; Το χαιδεύω!Εσύ σπρώξε με το ποντίκι σου σιγά-σιγά τις κότες να μπούνε στο κοτέτσι για να τις μετρήσουμε από την αρχή.

-1,2,3,4,5,6,7,8,9....μία μας έμεινε!

- Βαγγελιώ, άκου, οι κότες γκαρίζουν!



Η υπολογίστρια και οι μαθητές τους δεν τα βάζουν κάτω.
Κι ας χάλασαν οι δυο μας Η/Υ.
Μας έμεινε ένας.
Κι ας γκαρίζουν οι κότες.
Εμείς θα βάλουμε και τις δέκα μέσα στο κοτέτσι.
Θα δείτε που θα νικήσουμε!
Αμέ!!!