Μια φορά κι έναν καιρό ένα τρομπόνι μπάσο συνάντησε με λογισμό τα όνειρά μας...

"Χάραξε κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία"

(Ελύτης, Ο., από τη "Μαρία Νεφέλη")

Περασμένες δώδεκα. Έξω σιγοβρέχει και νιώθεις τη δροσιά, τη μυρίζεις. Αρμονία, γαλήνη, ισορροπία στο σώμα, στο νου και στη ψυχή. Ήταν μια διαφορετική μέρα για την "υπολογίστρια"...

Το Καλοκαίρι που μας πέρασε, ένας φίλος από το facebook, έκανε ένα όμορφο σχόλιο στα "comments" του blog του Εργαστηρίου μας. Κι όταν η υπολογίστρια ανέβαζε μια καινούργια ανάρτηση, αυτός πάντα ήταν εκεί και είχε πάντα κάτι καλό να πει. Μα...ποιος είναι αυτός; Για να τον δούμε καλύτερα... Σωτήρης Σκορδαλός. Πάιζει τρομπόνι μπάσο στην Κρατική Ορχήστρα Αθηνών (ΚΟΑ) και πολλοί τον αποκαλούν δάσκαλο. "Δάσκαλε αυτό, Δάσκαλε εκείνο..." Για να είμαι κι εγώ ευγενική και να ανταποδώσω τα καλά λόγια και τις ευχές, περίμενα τη στιγμή, και τη βρήκα. Ο Σωτήρης θα πήγαινε για ψάρεμα κι εγώ του ευχήθηκα..."καλή ψαριά". Η απάντηση ήταν αποστομωτική. "Πώς φαίνεαι ότι δε ξέρεις από ψάρεμα! Μωρέ, εύχονται στον ψαρά καλή ψαριά; Δε θα πιάσω ούτε λέπι". Και δεν έπιασε...

Η υπολογίστρια σιγουρεύτηκε πια πως το Εργαστήρι μας έχασε ένα φίλο, έναν εξαίσιο μουσικό κι έναν΄καλό ψαρά. Πόσο γελάστηκε...Ο Σωτήρης μεσολάβησε ώστε η ΚΟΑ να υιοθετήσει το σχολείο μας και να προσφέρει τη χορηγία των δέκα χιλιάδων ευρώ ώστε να καλύψουμε βασικές ανάγκες του Εργαστηρίου μας.

Σήμερα, στην "Αίθουσα Φίλων της Μουσικής", στο Μέγαρο Μουσικής, ειπώθηκαν δυο σεμνά λόγια από τους μουσικούς της ορχήστρας και από τους δασκάλους του σχολείου. Ο π΄ροεδρος του Συλλόγου της ΚΟΑ κύριος Παναγιώτης Ζαφειρόπουλος μας καλοσώρισε στη μουσική του αγκαλιά. Ακούστηκαν δυο λέξεις "σας προσφέρουμε..." κι άλλες δυο"σας ευχαριστούμε...". H φωνή του κύριου Δημοσθένη Μπαρούτα, του διευθυντή μου σιγότρεμε, καθώς κρατούσε το μικρόφωνο, o πίνακας του Στέργιου Τζελέπη, του ζωγράφου μας, περίμενε τυλυγμένος στην κόκκινη κορδέλα του να προσφερθεί κι εγώ "ψύχραιμη υπολογίστρια", έσφιγγα στο χέρι ένα τσαλακωμένο χαρτί με τις ζωγραφιές και τις υπογραφές των μαθητών και των μαθητριών μου. Κι αυτές "σας ευχαριστούμε...", έλεγαν, μα είχαν επάνω και μια κατακόκκινη καρδιά κι ένα ροζ δέμα με μια μπλε κορδέλα. Ήταν η καρδιά της Βαγγελιτσας, της Ειρήνης, του Αποστόλη, του Άιμαν, του Σέλντη. Αν άνοιγες το δέμα θα έβλεπες τα ροζ όνειρά τους να ξεπετάγονται και να μπερδεύονται με τα δικά σου. Ναι, υπήρχε και θα υπάρχει πάντα μια "μπλε κορδέλα" που θα προσπαθεί να τα τιθασεύσει, να τα μικρύνει, να τα περιορίσει, να τα κρύψει...

Μα τότε, ο Σωτήρης μαζί με όλους τους υπέροχους μουσικούς της ΚΟΑ, θα πάρουν τα κοφτερά δοξάρια και τα βροντερά τρομπόνια τους και μαζί με την υπολογίστρια και τους δασκάλους του σχολείου, που θα ξεχύνουν τις σκόνες από τις κιμωλίες τους και τα "μ" και τα "χ" της αλφαβήτας τους, θα κόψουν τη "μπλε κορδέλα" και θα αφήσουν τα ροζ όνειρα να κάνουν ζευγαράκια με τις κόκκινες καρδιές και να περνοδιαβαίνουν στη χριστουγεννιάτικη λεοφώρο με καμάρι και παπούτσια από λουστρίνι!

Πέρυσι,τελειώνοντας η σχολική χρονιά, η υπολογίστρια έκανε μια ευχή και την έστειλε μακριά στο σύμπαν " Κάνε, Θεέ μου, να φωτίσουν τα αστεράκια σου, στείλε, Θεέ μου, έναν άγγελο να μας φωτίσει το μικρό και σκοτεινό μας εργαστήρι! Και φέτος, αυτά τα Χριστούγεννα, αισθάνεσαι την αγκαλιά του μεγαλουργού να ναι ζεστή κι εσύ να σαι στη σκέπη της. Το σύμπαν έστειλε τον άγγελό του. Κι αυτός κρατούσε ένα τρομπόνι μπάσο και το γυάλιζε με ένα κίτρινο πανάκι πάνω στη σκηνή και φορούσε ένα φράκο, μα ένα φράκο σας λέω, καλοσιδερωμένο και καθαρό, σαν την καρδούλα του.

Περασμένες μία. Έξω η βροχή δυνάμωσε και περνάει μέσα από το παράθυρό μου. Κι είναι δροσερή και διάφανη και λυτρωτική. Και μυρίζει Χριστούγεννα και δίπλες και κουραμπιέδες.

Η υπολογίστρια, τυλίγεται σφιχτά με το σάλι της γιαγιάς, κι ανεβαίνει στη σοφίτα να φυλάξει για πάντα στο σεντούκι με τους θησαυρούς αυτή την ημέρα.

Η "υπολογίστρια",

με μια σταγόνα συναισθήματα τρεμάμενη στα τσίνορα