Οι απόκριες στο σχολείο μας είναι...φούξια κι έχουν καπέλα!

Απόκριες στο σχολείο μας

Εμείς οι δάσκαλοι του Ειδικού Σχολείου Νταού Πεντέλης, μπορούμε να χάνουμε...το "κύρος" μας, να αφήνουμε την "αυθεντία" μας στα ντουλάπια της παραδοσιακής διδασκαλίας και να "κατεβαίνουμε" στο επίπεδο των μαθητών μας. Μπορούμε τις Απόκριες να μεταμφιεζόμαστε σε φούξια καλλονές, σε παγωτα, σε πεταλούδες, σε άγριους ζουλού, σε μωρά και να παίζουμε και να χορεύουμε στο προαύλιο.

Αλλά και τις υπόλοιπες μέρες χαιρόμαστε που είμαστε εδώ. Ξέρετε, εδώ η "αγάπη" ως έννοια, είναι αυθεντική, τη δίνεις και την παίρνεις απλόχερα, Και ο ¨θυμός" του Μιχάλη και του Νίκου, μπορεί να σπάει τζάμια και να ακούγεται μέχρι την κορυφή της Πεντέλης μα...κι αυτός αυθεντικός είναι. Κι έχει πόνο και οργή. Μα και η ¨συγνώμη" έχει νόημα στο σχολείο μας, γιατί ζητάει ένα χάδι κι ένα "δώσε μου μια ευκαιρία"...

Μια φορά κι έναν καιρό...

Μια φορά κι έναν καιρό, στο "ειδικό" σχολείο μας, εργαζόταν μια όμορφη γυναίκα με "ειδικές" δυνάμεις. Ήταν λαμπερή σα διαμαντάκι, γελαστή σαν αστεράκι, τρυφερή σαν το μάγουλο του Βασιλάκη. Ελένη την έλεγαν και φορούσε μια μαγική στολή που την έκανε να πετάει από αίθουσα σε αίθουσα, από το Δημοτικό στο ΕΕΕΕΚ, άπό τη μια αυλή στην άλλη και να έχει δύναμη ανεξάντλητη, σας λέω! Στη μπλούζα της είχε ένα μεγάλο Ε, κάτι σαν τον Syperman που έχει στην μπλούζα του ένα μεγάλο S. Μα τι λέω...η κυρία Ελένη ήταν πιο δυνατή από το Superman! Και ξέρετε γιατί; ιατί το χαμόγελο δεν έλλειπε ποτέ από το πρόσωπό της, ό,τι κι αν είχε μέσα στην στη ψυχούλα της. Γιατί η καλή της η κουβέντα έκανε τη μέρα σου πιο όμορφη. Γιατί με τη μαγική της σκούπα σάρωνε ό,τι βρισκόταν μπροστά της και το έκανε να λάμπει σα διαμάντι. Και με το ξεσκονόπανό της έδιωχνε κάθε σκόνη από τις τάξεις και το ζαλισμένο μας μυαλό. Ξέρετε τι είναι να δουλεύεις με υπερηφάνεια και χαμόγελο για τα παιδιά που σ΄έχουν ανάγκη; Αχ, να μπορούσαμε όλοι να γελούσαμε σαν την κυρία Ελένη! Τότε θα αντλούσαμε δύναμη από μέσα μας και θα τη στέλναμε στους μαθητές μας. Τότε θα νικούσαμε όλους τους Κύκλωπες και τους Λεστρυγώνες και δε θα αφήναμε κανένα εμπόδιο να αναστείλει την ορμή μας. Τότε δε θα γινόταν ποτέ η άμαξά μας κολοκύθα ούτε οι πρίγκηπες μας βάτραχοι! Αχ, να μπορούσαμε να γελούσαμε όλοι σαν την κυρία Ελένη! Τότε θα ζούσαμε όλοι καλά κι οι μαθητές μας καλύτερα...

"Νίτσα, Ελενίτσα, Ελενάκι μου,

εσύ είσαι η ζωή μου και το μεράκι μου"

Ένας καλλιτέχνης κατέβηκε από το βορρά στο σχολείο μας!

INTERFACING

Την Τετάρτη 13 Μαΐου εγκαινιάζεται στην T.Kambani gallery η έκθεση ζωγραφικής με τίτλο «Interfacing» του καθηγητή καλλιτεχνικών και ζωγράφου του σχολείου μας κύριου Στέργιου Τζελέπη. Ο Στέργιος φοίτησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Παν/μίου Θεσσαλονίκης. Δεν είναι μόνον ένας καλλιτέχνης που κατέβηκε από το βορρά στο σολείο μας, αλλά πλοηγεί τη ζωγραφική του στις εικαστικές ανταριασμένες θάλασσες της ψυχής και του νου των μαθητών μας. Η ζωγραφική του είναι ένας ανοικτός διάλογος με την βορειοευρωπαϊκή και την αγγλοσαξονική εικαστική παράδοση. Ο Στέργιος – εξαιρετικά ευρηματικός – χρησιμοποιεί τα πρόσωπα ως ψηφίδες χώρου και τα αναπτύσσει έτσι, ώστε να καταργείται το φόντο. Κάποτε, τα γεωμετρημένα στοιχεία έρχονται σε πρώτο πλάνο, ενώ τα αναπαραστατικά τα υποστηρίζουν. Αντλεί χρωματικές λύσεις από τους Φλαμανδούς, ενώ επιστρέφει συχνά στις κατατομές των Φαγιούμ.

Καλή επιτυχία στην έκθεσή σου, Στέργιε!

Η Ειρήνη του Αριστοφάνη συναντά την ειρήνη των άλλων ποιητών!

Το θεατρικό μας έργο διασκευάστηκε και σκηνοθετήθηκε από τη φιλόλογό μας την κυρία Πόπη Τσαλίκουσου.Η Ειρήνη του Αριστοφάνη έχει ένα πολύ σημαντικό ραντεβού: θα συναντήσει την ειρήνη του Ρίτσου μέσα από τα όνειρα των παιδιών, από το ζεστό γάλα και το ψωμί, από το χαμόγελο της μάνας. Θ΄ανασάνει διάπλατα όλος ο κόσμος με όλα τα όνειρά του. Θα συναντήσει και τον πόλεμο και θα δει τότε τη γή να έχει πονόλαιμο, όπως γράφει ο Μαρίνος. Μα υπάρχει ελπίδα, υπάρχει ασπιρίνη: ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΕΣΤΕ ΕΙΡΗΝΗ!

Τα κουστούμια και τα πλακάτ ετοιμάζονται από τα ίδια τα παιδιά με τη βοήθεια της καλλιτεχνικής ομάδας του σχολείου μας, της κυρίας Μαίρης, του κύριου Νίκου και του κύριου Στέργιου. Η μουσική επιμέλεια γίνεται από την κυρία Ελισάβετ και τον κύριο Γιάννη, τους μουσικούς μας. Η κυρία Κατερίνα γράφει το θεατρικό στον υπολογιστή για να μάθουν τους ρόλους τους τα παιδιά. Όλοι θα βοηθήσουν, ο καθένας όπως μπορεί. Ο Τρυγαίος θα βάλει το χιτώνα του και θα φορέσει το ταγάρι του. Ο Ερμής με φτερά στους ώμους και στα πόδια θα λαμπυρίζει μέσα στη χρυσή στολή του. Ο Πόλεμος, τι άλλο, με στολή παραλλαγής και το γουδί του θα ταλαιπωρήσει την Ειρήνη μας με το λευκό χιτώνα της αγνότητας και της καθαρότητας. Και η Οπώρα θα δώσει την αίσθηση της φύσης με τον πράσινο χιτώνα της και το καπέλο της που θα ναι γεμάτο λαχταριστά φρούτα. Κι οι υπηρέτες με βρώμικους χιτώνες, πάντα θα παλεύουν για μα καλύτερη ζωή, υπηρετώντας τα αφεντικά τους...

Ο Παναγιώτης, ο Βύρωνας, ο Κώστας, η Ειρήνη και όλα τα παιδιά είναι σε εγρήγορση. Οι πρόβες δίνουν και παίρνουν δίπλα στο βουνό, στο μικρό παρκάκι...όπως τα αρχαία χρόνια μέσα στη φύση.

Καλή συνέχεια, παιδιά!

Φως στα όνειρα...

Μπαίνεις στην κεντρική πόρτα, κατεβαίνεις μερικά σκαλιά και και λίγα ακόμα και βρίσκεσαι στην αίθουσα της κυρίας Πόπης. Χρώματα μπερδεμένα με γράμματα στους τοίχους, φωνήματα μπερδεμένα με χαμόγελα στα θρανία. Λίγα τα παιδιά, πολλά τα όνειρα της καθηγήτριάς τους για αυτά. Φιλόλογος η Πόπη, με πένα λογοτεχνική, μας λέει δυο λόγια για τη δουλειά με τους μαθητές της:

"Ταξίδι στ΄όνειρο με φωτοδότη ήλιο το λόγο και την εικόνα...Αποστόλης, Βασίλης, Βύρων, Κώστας, Παναγιώτης, Χρύσα, Σπύρος, Βούλα...οκτώ παιδιά-επιβάτες σ΄ένα ταξίδι στ΄όνειρο. Φωτοδότης ήλιος: η ποίηση του Ελύτη, του Ρίτσου, του Σεφέρη, του Παλαμά. Πεζογραφία: διηγήματα και αποσπάσματα με θέμα την οικογένεια, το σχολείο και το παιδί, την κοινωνική ζωή, τη φαντασία και την περιπέτεια, τη φύση, την ειρήνη και τη φιλία, την ελληνική ιστορία, την τεχνολογία και την πολιτιστική μας κληρονομιά. Η τάξη γίνεται όχημα για να γνωρίσουν τα παιδιά τον εαυτό τους και νασυνειδητοποιήσουν τις ιδιαίτερες ικανότητές τους, να αποκτήσουν φίλους, να μοιραστούν τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους, να γελάσουν, να χαρούν και πάνω απ΄όλα ν΄αγαπήσουν και ν' αγαπηθούν".

Η δασκάλα της τάξης,

Πόπη Τσαλίκουσου