Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Μια φορά κι έναν καιρό ένα τρομπόνι μπάσο συνάντησε με λογισμό τα όνειρά μας...





"Χάραξε κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά πάλι σβήσου με γενναιοδωρία"

(Ελύτης, Ο., από τη "Μαρία Νεφέλη")
Περασμένες δώδεκα. Έξω σιγοβρέχει και νιώθεις τη δροσιά, τη μυρίζεις. Αρμονία, γαλήνη, ισορροπία στο σώμα, στο νου και στη ψυχή. Ήταν μια διαφορετική μέρα για την "υπολογίστρια"...
Το Καλοκαίρι που μας πέρασε, ένας φίλος από το facebook, έκανε ένα όμορφο σχόλιο στα "comments" του blog του Εργαστηρίου μας. Κι όταν η υπολογίστρια ανέβαζε μια καινούργια ανάρτηση, αυτός πάντα ήταν εκεί και είχε πάντα κάτι καλό να πει. Μα...ποιος είναι αυτός; Για να τον δούμε καλύτερα... Σωτήρης Σκορδαλός. Πάιζει τρομπόνι μπάσο στην Κρατική Ορχήστρα Αθηνών (ΚΟΑ) και πολλοί τον αποκαλούν δάσκαλο. "Δάσκαλε αυτό, Δάσκαλε εκείνο..." Για να είμαι κι εγώ ευγενική και να ανταποδώσω τα καλά λόγια και τις ευχές, περίμενα τη στιγμή, και τη βρήκα. Ο Σωτήρης θα πήγαινε για ψάρεμα κι εγώ του ευχήθηκα..."καλή ψαριά". Η απάντηση ήταν αποστομωτική. "Πώς φαίνεαι ότι δε ξέρεις από ψάρεμα! Μωρέ, εύχονται στον ψαρά καλή ψαριά; Δε θα πιάσω ούτε λέπι". Και δεν έπιασε...

Η υπολογίστρια σιγουρεύτηκε πια πως το Εργαστήρι μας έχασε ένα φίλο, έναν εξαίσιο μουσικό κι έναν΄καλό ψαρά. Πόσο γελάστηκε...Ο Σωτήρης μεσολάβησε ώστε η ΚΟΑ να υιοθετήσει το σχολείο μας και να προσφέρει τη χορηγία των δέκα χιλιάδων ευρώ ώστε να καλύψουμε βασικές ανάγκες του Εργαστηρίου μας.

Σήμερα, στην "Αίθουσα Φίλων της Μουσικής", στο Μέγαρο Μουσικής, ειπώθηκαν δυο σεμνά λόγια από τους μουσικούς της ορχήστρας και από τους δασκάλους του σχολείου. Ο π΄ροεδρος του Συλλόγου της ΚΟΑ κύριος Παναγιώτης Ζαφειρόπουλος μας καλοσώρισε στη μουσική του αγκαλιά. Ακούστηκαν δυο λέξεις "σας προσφέρουμε..." κι άλλες δυο"σας ευχαριστούμε...". H φωνή του κύριου Δημοσθένη Μπαρούτα, του διευθυντή μου σιγότρεμε, καθώς κρατούσε το μικρόφωνο, o πίνακας του Στέργιου Τζελέπη, του ζωγράφου μας, περίμενε τυλυγμένος στην κόκκινη κορδέλα του να προσφερθεί κι εγώ "ψύχραιμη υπολογίστρια", έσφιγγα στο χέρι ένα τσαλακωμένο χαρτί με τις ζωγραφιές και τις υπογραφές των μαθητών και των μαθητριών μου. Κι αυτές "σας ευχαριστούμε...", έλεγαν, μα είχαν επάνω και μια κατακόκκινη καρδιά κι ένα ροζ δέμα με μια μπλε κορδέλα. Ήταν η καρδιά της Βαγγελιτσας, της Ειρήνης, του Αποστόλη, του Άιμαν, του Σέλντη. Αν άνοιγες το δέμα θα έβλεπες τα ροζ όνειρά τους να ξεπετάγονται και να μπερδεύονται με τα δικά σου. Ναι, υπήρχε και θα υπάρχει πάντα μια "μπλε κορδέλα" που θα προσπαθεί να τα τιθασεύσει, να τα μικρύνει, να τα περιορίσει, να τα κρύψει...

Μα τότε, ο Σωτήρης μαζί με όλους τους υπέροχους μουσικούς της ΚΟΑ, θα πάρουν τα κοφτερά δοξάρια και τα βροντερά τρομπόνια τους και μαζί με την υπολογίστρια και τους δασκάλους του σχολείου, που θα ξεχύνουν τις σκόνες από τις κιμωλίες τους και τα "μ" και τα "χ" της αλφαβήτας τους, θα κόψουν τη "μπλε κορδέλα" και θα αφήσουν τα ροζ όνειρα να κάνουν ζευγαράκια με τις κόκκινες καρδιές και να περνοδιαβαίνουν στη χριστουγεννιάτικη λεοφώρο με καμάρι και παπούτσια από λουστρίνι!

Πέρυσι,τελειώνοντας η σχολική χρονιά, η υπολογίστρια έκανε μια ευχή και την έστειλε μακριά στο σύμπαν " Κάνε, Θεέ μου, να φωτίσουν τα αστεράκια σου, στείλε, Θεέ μου, έναν άγγελο να μας φωτίσει το μικρό και σκοτεινό μας εργαστήρι! Και φέτος, αυτά τα Χριστούγεννα, αισθάνεσαι την αγκαλιά του μεγαλουργού να ναι ζεστή κι εσύ να σαι στη σκέπη της. Το σύμπαν έστειλε τον άγγελό του. Κι αυτός κρατούσε ένα τρομπόνι μπάσο και το γυάλιζε με ένα κίτρινο πανάκι πάνω στη σκηνή και φορούσε ένα φράκο, μα ένα φράκο σας λέω, καλοσιδερωμένο και καθαρό, σαν την καρδούλα του.

Περασμένες μία. Έξω η βροχή δυνάμωσε και περνάει μέσα από το παράθυρό μου. Κι είναι δροσερή και διάφανη και λυτρωτική. Και μυρίζει Χριστούγεννα και δίπλες και κουραμπιέδες.

Η υπολογίστρια, τυλίγεται σφιχτά με το σάλι της γιαγιάς, κι ανεβαίνει στη σοφίτα να φυλάξει για πάντα στο σεντούκι με τους θησαυρούς αυτή την ημέρα.

Η "υπολογίστρια",

με μια σταγόνα συναισθήματα τρεμάμενη στα τσίνορα

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2009

Επιχείρηση: "Αγάπη-Στοργή-Προδέρμ", ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ ΜΑ ΠΟΤΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ...







Μια φορά κι έναν καιρό τα όνειρα των παιδιών του Ειδικού Σχολείου Νταού Πεντέλης έγιναν αληθινά...

Έτσι, εκέινο το ηλιόλουστο πρωινό της Δευτέρας, ο Άγιος Βασίλης πήρε την Υπολογίστρια από το σπίτι της και μαζί με τα ξωτικά, τον Άγγελο και την Κωνσταντίνα, οδήγησαν τα φορτωμένα με δώρα αυτοκίνητα στην αυλή του σχολείου. Σε λίγη ώρα νάσου και κατέφθασαν τα ταρανδάκια, οι βοηθοί και οι καλικάτζαροι. Η Ελένη κι η Ευτυχία κι ο Σάββας κι η Γιασμίνα έτρεξαν να κρύψουν τα δώρα και τις λιχουδιές στο Εργαστήρι της Υπολογίστριας.
Ο διευθυντής του σχολείου, ο κύριος Δημοσθένης, ήρθε να προυπαντήσει τη χαρούμενη συντροφιά. Τότε ο Άγιος Βασίλης χτύπησε το βροντερό κουδούνι του, η βοηθός του η Αργυρώ σήκωσε το σάκο μα τα δώρα και μαζί με την υπολογίστρια και όλη την παρέα τους ξεσήκωσαν τα χαρούμενα ξεφωνητά των παιδιών που από την έκλπηξη δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ο μικρός Νίκος χύμηξε πάνω στον Άγιο Βασίλη και του άρπαξε τα γένια, φωνάζοντας και γελώντας με όλη του τη δύναμη. Φτηνά τη γλύτωσε, σας λέω ;-). Όλοι μαζί πήγαν τότε στο Εργαστήριο και τα δώρα μοιράστηκαν σε κάθε παιδί από τον Άγιο Βασίλη και τους βοηθούς του.
- "Να περάσει να πάρει το δώρο της η Μαριάννα, παρακαλώ"!
- "ΧΟ ΧΟ ΧΟ"!
- "Και ο Αργύρης το δικό του"!
- "ΧΟ ΧΟ ΧΟ"!
Πόσα δώρα μοιράστηκαν δίπλα στο χριστουγεννιάτικο δέντρο, δε λέγεται...
Πόσα λαμπερά ματάκια φώτισαν το εργαστήρι δεν περιγράφεται...
Πόση χαρά, αγγαλίαση και συγκίνηση γαργαλούσαν τα συναισθήματά μας δεν μπορώ να σας πω...
Και πέρασε η ώρα και έφτασε η στιγμή ο Άγιος Βασίλης να πάρει μια ανάσα, να ξαποστάσει, για να συνεχίσει το όνειρο τον όμορφο δρόμο του...
Άρπαξε, λοιπόν, αυτός την κιθάρα του, η Υπολογίστρια το δυνατό κουδούνι, η πιο γλυκιά του κόσου Λήδα, οι δάσκαλοι, οι βοηθοί και όοοοληηηηη η αγαπένια ομάδα πήραν ντέφια και μαράκες και νάσου τα αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά, τα τρίγωνα κάλαντα και η άγια νύχτα...Και νάσου τα παλαμάκια και τα ξεφωνητά και οι χαρές και τα πανηγύρια. Μα δεν τελειώσαμε ακόμα. Ακολούθησε πάρτυ με χορό και μουσικές από τα παιδιά, τους δασκάλους τους, τον Αγιο Βασίλη, τα ξωτικά, τους τάρανδους τους βοηθούς. Και η μουσική όλο και δυνάμωνε και το κέφι δεν ήξερε που να πάει να ξεκουραστεί. Και όπως κάθε καλή γιορτή έτσι κι αυτή έχει και το τραπέζι της, ε; Και το δικό μας γέμισε καλούδια και κερασοχυμούς και μοσχομύρισε μελομακάρονα και Χριστούγεννα!
Τα σχολικά αυτοκίνητα σε λίγη ώρα ήρθαν να πάρουν τα παιδιά. Κι εκείνα δε χωρούσαν να περάσουν από την πόρτα. Τα δώρα σκάλωναν στις πόρτες, μπερδεύονταν στα σκαλιά κι αυτά κρατούσαν σφιχτά τις φανταχτερές σακούλες με τα πολυτιμότερα, με τα ΔΩΡΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΣΙΛΗ, μη πέσουν, μη τα χάσουν και ξυπνήσουν το άλλο πρωί χωρίς το όνειρό τους... Κι εκείνος τα χαιρετούσε τρυφερά και τους υποσχόταν τη συνάντησή τους την επόμενη χρονιά. Και ήδη κατέγραφε τις νέες παραγγελίες. Κι έτσι, οι μαθητές μας πέρασαν καλά και η Υπολογίστρια, ο Άγιος Βασίλης, οι δάσκαλοι, ο βοηθοί, οι τάρανδοι, τα ξώτικά και οι καλικάντζαροι, ΝΑΙ σας το υπόσχομαι, πέρασαν καλύτερα....
Η υπολογίστρια για τους φίλους και τους μαθητές της.

Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Επιχείρηση: "αγάπη-στοργή-προδέρμ" ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ



Ταράαααααννννννν!!!!!

Ταράααααανννννν!!!!!!!!!!







Η επιχείρηση βρίσκεται στην τελική ευθεία. Το μήνυμα ήρθε με e-mail στον Η/Υ της Υπολογίστριας:ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΕΤΟΙΜΗ. ΑΓΙΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ ΕΤΟΙΜΟΣ.ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΘΑ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΑΦΕΙ ΕΝΤΟΣ 15''. ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΟΔΗΓΙΕΣ. OVER.

Χμμμμ......Όλα είναι έτοιμα λοιπόν. Ο Άγιος Βασίλης καλοσιδέρωσε τη στολή του, χτένισε τα γένια του και είναι έτοιμος να μοιράσει τα δώρα στα παιδιά του σχολείου μας. Χτες η Υπολογίστρια μαζί με το ξωτικό τον Άγγελο "σήκωσαν" όλο το παιχνιδάδικο και βασάνισαν τις άτυχες πωλήτριες που κάθονταν στο ταμείο. Εεεεε δυο γεμάτα καρότσια γεμάτα δώρα δεν έιναι και λίγο πράγμα. Και το κάθε δώρο, ξεχωριστό, να ταιριάζει σε κάθε παιδί. Αυτοκινητάκια, αυτοκινητάρες, λουτρινένια, λουτρινάκια, μουσικά ταρατατζούμ και ταραταντίμ, κούκλες, κουκλίτσες, κουκλένιες και το γλυφιτζούρι της υπολογίστριας ξεχείλιζαν τα καρότσια μας. Και το κάθε δώρο να μπει στη δική του σακουλίτσα και στην κάθε σακουλίτσα να κολληθεί το δικό της αυτοκολλητάκι με το όνομα του κάθε μαθητή.Ουφφφφ...τι ωραία κούραση κι αυτή...

Όλα ξεκίνησαν έτσι, απλά, με ένα e-mail που έστειλε η Υπολογίστρια στους φίλους της, ρωτώντας τους αν θέλουν να ετοιμάσουμε όλοι μαζί μια γιορτούλα για τα παιδιά του Ειδικού Σχολείου Νταού Πεντέλης. Κι αυτοί όχι μόνο δέχτηκαν, αλλά και παραδέχτηκαν!

Έτσι ο Αντώνης θα ντυθεί Άγιος Βασίλης και θα φέρει την κιθάρα του για να συνοδέψει τη βοηθό του τη Μαρία την τραγουδίστρια στο αρμόνιο, που θα χαρίσει σοκολάτες και παραμύθια σε όλα τα παιδιά. Η Τζένη το ταρανδάκι γέμισε ήδη το χριστουγεννιάτικο δέντρο που στολίσαμε στο εργαστήρι μας με κουκλάκια όλων των ειδών και πήρε λούτρινα ζωάκια, όπως και ο Τάσος ο μάγος με τα δώρα. Η Γκέλη και ο Άγγελος τα ξωτικά, μας χάρισαν ένα τόοοοσο ψηλό δέντρο και θα ντύσουν τα παιδιά με αθλητικές στολές. Η Άντα, ο Πέτρος, Ο Δημήτρης, η Λουκία, τα ταρανδάκια, ο Βαγγέλης ο τάρανδος του μεσονυχτίου και η Αη Βασίλισσά του Αναστασία μαζί με τον Άγγελο, τη Γκέλη και τους φίλους τους πήραν αθλητικά παπούτσια στα παιδιά, η Τόνια και η Σοφία με το Μανόλη, βοηθοί του Άγιου Βασίλη κολώνιες και σκιές και μπιζού για τις δεσποινίδες, ο Φραγκίσκος ρούχα και παιχνίδια, η Αργυρώ, μιας και είναι γλυκατζού-τζου-τζου θα φέρει κοκάκια και εκλεράκια σε όοοολα τα παιδάκια μαζί με τα καλλικατζαράκια της, το Λευτέρη, την Τόνια και το Βαγγέλη αλλά και η Βικτωρία με τον Κώστα θα τα δροσίσουν με πορτοκαλάδες και κερασοποτά!!

Τουουουουουουτττττ!!!!

Τιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιτττττ!!!!

Από το Skype ο Άγιος Βασίλης καλεί την Υπολογίστρια. Ναι, το βράδυ που θα οργανώσουμε το σχέδιό μας καταφθάνει. Θα μαζευτούμε όλοι. Το τζάκι θα είναι αναμμένο, το δέντρο θα λάμπει μες στα φωτάκια του και το ρακόμελο θα είναι καυτό. Τη Δευτέρα πενήντα ματάκια θα λάμψουν. Και το προαύλιο θα γεμισει σκισμένα χαρτιά απο ανοιγμένα δώρα. Τραγούδια και αρχιμηνιά κι αρχηχρονιά θα μας γεμίσουν αγάπη και χαρά.

Πόσο μας αρέσουν αυτά τα Χριστούγεννα....


Η υπολογίστρια και οι μαθητές της.

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Η μέρα των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες και..."οι κότες γκαρίζουν"!!!


Αγαπημένοι μας φίλοι, η 3η του Δεκέμβρη καθιερώθηκε ως η μέρα των Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, επειδή το 1992 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα Δράσης για τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες (ΑΜΕΑ).


Ημέρα μνήμης; Ημέρα υπενθύμισης; Ημέρα συμπάθειας; Ημέρα προσφοράς; Ημέρα τύψεων; Ημέρα ενοχών; Για τον καθένα από εμάς μπορεί να σημαίνει κάτι σημαντικό ή και τίποτα.

Μπορεί να μας θυμίζει κάποιους ξεχασμένους φίλους μας που δεν πήραμε ακόμα τηλέφωνο, το αγοράκι του γείτονά μας που περπατάει παράξενα, πως έρχονται Χριστούγεννα και πρέπει να θυμηθούμε να δώσουμε στα καημένα τα παιδάκια κάποια παλιά μας ρούχα... Μπορεί να μας κάνει ακόμα να κάνουμε το σταυρό μας που εμείς και τα παιδιά μας είμαστε καλά γιατί να υπάρχουν και χειρότερα. Ή μπορεί να μας κάνει να νιώθουμε άξιοι άνθρωποι γιατί εμείς είμαστε ηθικοί ενώ αυτοί, ε, κάτι θα έχουν κάνει ή οι γονείς τους, ποιος ξέρει; Αμαρτίες γονέων παιδεύουσιν τέκνα, δε λένε; Αχ, ναι μωρέ, θυμάστε κι εκείνον τον ηθοποιό στην ασπρόμαυρη ελληνική ταινία που ήταν ένας "κακός ανάπηρος" που δεν άφηνε τη γυναίκα του να ερωτευτεί έναν "φυσιολογικό καλό άνθρωπο" και να γλιτώσει απο τη δυστυχία; Αλλά να, τον τιμώρησε τον κακό ο σκηνοθέτης και τον έκανε να πέσει από τις σκάλες. Ε, άμα πέσει από τις σκάλες μπορεί και να τον λυπηθούμε. Άνθρωπος είναι και αυτός ο καημένος...

Για μας τους μαθητές του Ειδικού Σχολείου Νταού Πεντέλης σημαίνει διαφορετικά πράγματα.
Σημαίνει πως εδώ και μέρες μας χαλασαν οι δυο από τους τρεις σαραβαλιασμενους υπολογιστές μας και κανείς δεν έρχεται να μας τους φτιάξει, όσο κι αν τους το ζητάμε, όσο κι αν μας το υπόσχονται. Μα θα σας πληρώσουμε, έχουμε λεφτά, σας λέμε.
Σημαίνει ακόμα πως το καλοριφέρ στο εργαστήρι μας ζεσταίνει μόνο το μισό και ο μάστορας όλο έρχεται και ξανάρχεται, αλλά δε μπορεί να μας το φτιάξει. Κι έβαλε κρύο...
Σημαίνει ακόμα πως η κυρία υπολογίστρια είχε νεύρα με όλα αυτά και ξέχασε να μας πάρει σοκολάτες από το super market για να γεμίσει το κόκκινο μεταλικό κουτί.
Σημαίνει πως η τάξη μας δεν είναι τάξη. Είναι ένα κακοφτιαγμενο κουτί με γκρίζα σίδερα στα παράθυρα, χωρισμένο στα δυο, κι αν έρθει κι άλλος δάσκαλος, μπορεί και να τη χωρίσουν στα τρία, μπορεί και στα τέσσερα.
Σημαίνει πως η κυρία σήμερα μας πήρε το κεφάλι όταν συζητούσε με τον κύριο της ζωγραφικής για το ποιους καλούς ανθρώπους θα βρούμε να μας χαρίσουν ένα δέντρο μεγάάάαααλο με πολλά και λαμπερά φωτάκια και πολύχρωμα στολίδια. Να πάνε εδώ, να πάνε, εκεί, να ζητήσουν από πού και από ποιον...


Άς τους να λένε! Εμείς τη δουλειά μας. Οι μεγάλοι μόνο σκέφτονται και γκρινιάζουν.


-Έλα βρε Νίκο, σου λέω, μη πατάς έτσι δυνατά τα κουμπιά γιατί αν μας χαλάσει κι αυτός ο υπολογιστής δε θα χουμε κανέναν!

- Δεν το πατάω δυνατά, δε βλέπεις; Το χαιδεύω!Εσύ σπρώξε με το ποντίκι σου σιγά-σιγά τις κότες να μπούνε στο κοτέτσι για να τις μετρήσουμε από την αρχή.

-1,2,3,4,5,6,7,8,9....μία μας έμεινε!

- Βαγγελιώ, άκου, οι κότες γκαρίζουν!



Η υπολογίστρια και οι μαθητές τους δεν τα βάζουν κάτω.
Κι ας χάλασαν οι δυο μας Η/Υ.
Μας έμεινε ένας.
Κι ας γκαρίζουν οι κότες.
Εμείς θα βάλουμε και τις δέκα μέσα στο κοτέτσι.
Θα δείτε που θα νικήσουμε!
Αμέ!!!