Μια σταλίτσα αποχαιρετισμός...

...της Υπολογίστριας στο μαθητή της...

Μια σχολική χρονιά πέρασε, μια νέα σχολική χρόνια πήρε τη θέση της. Η "υπολογίστρια" αποχαιρέτησε το Ειδικό Σχολείο Νταού Πεντέλης, το Εργαστήρι Πληροφορικής, το δικτυακό αυτό τόπο που μοιραζόταν τις στιγμές που ζούσε με τους μαθητές της.

Μα έκανε μια παράλειψη μεγάλη. Δεν αποχαιρέτησε τους μαθητές της. Δεν είναι ότι το ξέχασε, έιναι ότι δεν ήθελε να το κάνει γιατί την πονούσε βαθιά. Σήμερα όμως διάβασε ένα σχόλιο στο blog που τη ρωτούσε "Υπολογίστρια, θα έρθεις"; Κι ήταν η ερώτηση του μαθητή της που έμαθε να γράφει, να διαβάζει και να επικοινωνεί στο διαδίκτυο μαζί της.

Κι έπρεπε να απαντήσει...

Καλέ μου, δε θα έρθω αυτή τη σχολική χρονιά. Ξέρεις, δεν είναι ότι δε σε αγαπώ. Ξέρεις δεν είναι ότι με κούρασες. Δεν είναι που δεν περνούσα όμορφα μαζί σου. Γιατί ό,τι κι αν είχα μαζί σου το ξεχνούσα. Γιατί χαιρόμουν με τη χαρά σου και λυπόμουν με τη λύπη σου. Γιατί μου έμαθες να αγαπώ αληθινά κι εγώ νόμιζα πως ήξερα. Μου έμαθες πως μια αγκαλιά είναι μαντηλάκι για τα δάκρυα κι ένα τραγούδι συντροφιά στις δύσκολες στιγμές. Μα μου μαθες κι άλλα πράγματα, τόσο σημαντικά που δεν τα ήξερα. Μου έμαθες πως τα παιδιά με ειδικές ανάγκες μπορούν να κάνουν μικρά μα και μεγάλα θαύματα. Πως μπορούν όχι μόνο να παίζουν μα και να δουλεύουν με εκπαιδευτικά λογισμικά, πως ξεπερνούν τις θεωρίες και κάνουν πράξεις τα όνειρά τους μέσα από το πείσμα τους. Πως μπορούν να δουλεύουν σε ομάδες, ακόμα κι όταν η υπόλογίστριά τους είναι άρρωστη. Πως μπορούν να χειρίζονται το διαδραστικό πίνακα πιο καλά από τον κάθε δάσκαλο. Μου έμαθες δυο χρόνια τώρα όσα δε μου έμαθαν τόσα χρόνια σπουδών, τόσα χρόνια πολυλογάδων, φαφλατάδων μεγαλόσχημων επιστημόνων.

Ξέρεις, καλέ μου, φέυγω γιατί...

με πόνεσαν αυτοί που δε φανταζόμουν. Αυτοί που δεν κατάλαβαν, αυτοί που δε μοιράστηκαν, αυτοί που δε μπόρεσαν, αυτοί που κουτσομπόλεψαν, αυτοί που ανταγωνίστηκαν, αυτοί που αδιαφόρησαν, αυτοί που δε ρώτησαν ποτέ γιατί έφυγε η υπολογίστρια. Δε ρώτησαν γιατί ήξεραν. Ναι, καλέ μου, δείλιασα. Δεν είχα το κουράγιο να παλεύω με τη κλειστότητα του νου τους, με το άσυλο της ψυχής τους. Γιατί έπαιρναν λίγο από το νου και πολύ από τη ψυχή μου. Και δεν άντεξα.

Άκουσέ με , όμως, καλέ μου...

Πάντα θα υπάρχει στη ζωή μας ο πόνος του αποχωρισμού. Μα ξέρεις, όταν κάτι πονάει όταν φεύγεις, δείχνει πως είναι και αληθινό. Άκουσέ με, καλέ μου μαθητή, σε αγάπησα αληθινά. Και θα κάνουμε μια συμφωνία οι δυο μας. Θα φυλάξουμε βαθιά μέσα στη ψυχή μας ένα αρχειάκι μυστικό που θα το ξέρουμε μόνο εμείς και θα είναι φυλακτό μας για πάντα. Εκεί θα έχει εικόνες και φωνές και χρώματα και μυρωδιές από τις μέρες που περάσαμε μαζί. Εγώ η υπολογίστρια, κι εσύ ο βοηθός μου! Εντάξει; Συμφωνία μυστική.

Και το αρχειάκι θα ανοίγει με τον κωδικό μας. Τον θυμάσαι; "SPECIAL LOVE". Θα κάνεις διπλό ¨κλικ" κι ανοίγεις ένα-ένα το αρχείο. Κι όταν θα διαβάζεις θα βλέπεις τις εικόνες, θα ακούς τις φωνές και τις μουσικές, θα ρουφάς τη χαρά της αληθινής και χωρίς φτιασιδώματα αγάπης:

• Δήμητρα, Παναγιώτης, Βύρωνας, Νίκος, Σέλντη, Βαγγελίτσα, Νικολάκης, Ζειμπέκης, Ειρήνη, Χαρά...
• Ο κύριος Δήμος, ο κύριος Βασίλη, η κυρία Πόπη, η κυρία Ελένη, η κυρία Έφη, η Αμαλία, η Κατερίνα...
• Ο Σωτήρης, ο άγγελός μας από το Μέγαρο Μουσικής και η χαρά που μας πρόσφερε, ο Άγιος Βασίλης των Χριστουγέννων και οι βοηθοί του, η Σοφία, ο Άγγελος, η Άντα, η Τόνια, η Γκέλη, η Αργυρώ, η Αναστασία, ο Βαγγέλης, ο Πέτρος, όλοι τους που με τα δώρα τους που μας τραγούδησαν και μας μοίρασαν δώρα, ο Αντώνης, που σου έδωσε συνέντευξη για το Πολυτεχνείο από το skype και σε έκανε τόσο υπερήφανο...

Είδες πόσοι άνθρωποι σε αγάπησαν αληθινά και μοιράστηκαν την ψυχούλα τους μαζί μας; Τους ευχαριστούμε με ΟΛΗ μας την καρδιά! Είδες πόσα όμορφα πράγματα ζήσαμε και νιώσαμε; Να τα φυλάξεις. Εγώ αυτό θα κάνω. Κι όταν θα τα σκέφτομαι θα μου δίνουν φτερά. Και θα πετάω. Κι εσύ είσαι τόσο μικρός μα τα φτερά σου είναι τόσο μεγάλα! Να φτερουγίσεις δυνατά, με ακούς, ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ & ΜΕ ΟΝΕΙΡΟ!!!

Περπατώ μέσα στ αγκάθια μέσα στα σκοτεινά,

σε αυτά που 'ναι να γίνουν και στ' αλλοτινά,

κι έχω μόνο μου όπλο, μόνη μου άμυνα

τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα...

Η Υπολογίστρια έφυγε μα δε θα ξεχάσει ΠΟΤΕ τους μαθητές της, ΠΟΤΕ σε όλη της τη ζωή...