Βαλσάκια σε δείκτες φθινοπωρινούς

Ο χρόνος στο εργαστήρι μας χορεύει στο δικό του ρυθμό. Δεν μας ΄κυνηγάει΄το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών και δεν το κυνηγάμε κι εμείς. Ζούμε στην εβδομάδα της φροντίδας του hardware και της οργάνωσης του software!

Πώς να σας το εξηγήσουμε; Την πρώτη μέρα μετά τον αγιασμό, ξεκουκουλώσαμε τα εκπαιδευτικά μας λογισμικά και τους τρεις υπολογιστές μας από τα μεγάλα λευκά σεντόνια της καλοκαιρινής ανάπαυλας. Πήραμε ένα...hardξεσκονόπανο κι αρχίσαμε να διώχνουμε τη σκόνη και να αναδιοργανώνουμε το χώρο μας. Βρε, παιδιά,καθόλου δε μεγάλωσε ολόκληρο καλοκαίρι; Τς,τς,τς...

Για να ανοίξουμε τους υπολογιστές μας. Χμμμ, ο ένας θέλει ένα γερό back-up αφού η microsoft ανακάλυψε το 'σπασμένο' office μας.Και σου είπα, βρε Νίκο μου, μην πατάς ok σε καθενα που ζητά ενημέρωση... Στο δεύτερο ας εγκαταστήσουμε δυο καινούργια εκπαιδευτικά λογισμικά. Μπα, βγαίνει ενα παράθυρο πως γεμισε κι όλας η μνήμη! Μα, τι μνήμη είναι αυτή; Κι εμείς που νομίζαμε πώς έχει μνήμη ελέφαντα; Ο τρίτος υπολογιστής περιμένει τη σειρά του για τον έλεγχο της 'υπολογίστριας'. Μια χαρούλα, μια χαρούλα, αλλά...πού πήγαν τα 'βοηθήματα' βρε παιδιά;

Απολογισμός αρχής φθινοπώρου: Δεν έχουμε internet, χάλασε ο εκτυπωτής, γέμισε μια μνήμη, χάσαμε ένα πρόγραμμα ζωγραφικής.

Αναπλαισίωση με λογισμό και μ' όνειρο: Φωνάζουμε τεχνικό να φτιάξει τα τηλέφωνα, το Νίκο να με βοηθήσει με τον εκτυπωτή, βγάζουμε τα ΄βαριά' λογισμικά που δε χρησιμοποιούμε και φορτώνουμε νέα. Και...οργανώνουμε το αρχικό μας πρόγραμμα. Πώς θα 'χωρέσουμε΄στα τρία τέταρτά μας και στα μισάωρά μας όλους τους μαθητές και τις μαθήτριες του Δημοτικού και τους περισσότερους του ΕΕΕΕΚ; Ποιες ομάδες θα δουλέψουν καλά μαζί; Ποια μικρούλια θα δουλέψουν μόνα μαζί μου;

Σήμερα, έγινε η πρώτη prova generale με τις ομαδούλες του Δημοτικού: Ο Παναγιώτης με το Βασίλη ξεκίνησαν να γράφουν στον επεξεργαστή κειμένου τους πρώτους στίχους από αγαπημένα ποιήματα. Ο Νίκος-Χρήστος και η Ευαγγελία ήθελαν να συνεχίσουν το εκπαιδευτικό λογισμικό της 'Γλώσσας', ο Νίκος θέλησε να ζωγραφίσει ένα μεγάαααλο σπίτι με το Paint και να το αποθηκεύσει μόνος του στα "έγγραφα μου". Η Ειρήνη έλλειπε και η υπολογίστρια βρηκε χρόνο να κρεμάσει ένα φελό στον μακρόστενο τοίχο και να εγκαταστήσει δυο νέα εκπαιδευτικά λογισμικά για "βαριά νοητική καθυστέρηση''.

** Ο χρόνος χορεύει στους δικούς του ρυθμούς στο σχολείο μας.

**Το φθινόπωρό μας χορεύει βαλσάκια και λάμπει μέσα στις καλογυαλισμένες οθόνες μας.

** Κι εμείς, η υπολογίστρια και οι μαθητές της, χοροπηδάμε πάνω στα χρυσοκόκκινα φύλλα με τα ''delete'' και τα ''print-screen'' και τα ''escape'' μας.

Η υπολογίστρια και οι μαθητές της.

Καλή χρονιά! Δώστε μας ένα πολύχρωμο σχολείο μεγάλο και φωτεινό...

Καλή μας χρονιά! Εμείς οι δάσκαλοι, δίνουμε ευχές που μοιάζουν με πρωτοχρονιάτικες τη μέρα του αγιασμού. Δίνουμε και φιλιά ζουμερά κι αγκαλιαζόμαστε σφιχτά-σφιχτά, ξεχνώντας τη 'νέα γρίπη' και κρατώντας τις παλιές καλές μας συνήθειες.

Το σχολείο μας περίμενε, ολόιδιο, όπως το αφήσαμε. Με τις λιγοστές του αίθουσες, με τους στενούς του χώρους, με τα παιδιά στιβαγμένα στο στενό διάδρομο, γιατί έβρεχε και δεν υπήρχε αίθουσα να μας χωρέσει όλους! Κι ο παπάς άγιαζε κι έψελνε και ψιλοβρεχόταν κι αυτός. Μωρέ, σας λέμε, δε ζητάμε πολλά πράγματα, μα ΔΩΣΤΕ ΜΑΣ ΕΝΑ ΠΟΛΥΧΡΩΜΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΙ ΦΩΤΕΙΝΟ, να χωράνε οι καρδούλες μας, να βρούνε χώρο να πετάξουν τα όνειρά μας ! Αχ, μωρέ...

Δεν πρόλαβα να παρκάρω και...ο 'αγκαλίτσας΄ήρθε τρέχοντας να με αγκαλιάσει και να με φιλήσει. Με πέρασε στο ύψος κι η αγκαλίτσα του ήταν τόσο υπέροχα σφιχτή. 'Θα φύγω, Μαρία', μου είπε, θα με πάνε σε άλλο σχολείο και ήρθα να σας δω'. Τη χαρά μου διαδεχτηκε η ανησυχία κι η λύπη. Μα, πού θα πάει; Πώς έρχονται και φεύγουν έτσι αυτά τα παιδιά; Διαβήκαμε την πόρτα αγκαλιά, όπως ταιριάζει σ΄έναν agalitsa@yahoo.com και σε μια 'υπολογίστρια'. Μα, να, αυτός είναι ο Τάσος. "Βρε, ψεύτη, μου είχες πει πως θα φύγεις. Με κορόιδεψες, ε; Τι καλά που θα μείνεις Τάσο"! "Βαγγελίτσα, πώς πέρασες, μωρό μου"; "Νικόλα, τί κάνεις, βρε μαμούνι;" Δε βλέπω την Ειρήνη...Θα ρωτήσω πού είναι μετά. "Βούλα μου, ομόρφυνες"! "Κωνσταντίνα, τί όμορφο κούρεμα! Τι είπες; Όχι, δε θα σε έχω τη Δευτέρα, θα σε έχω όμως, σου το υπόσχομαι. Φυσικά και σ΄αγαπάω. Τι ερώτηση είναι αυτή"; "Αργυράκο μου, τι κούκλος που είσαι! Α, δε ξέρω αν θα κάνουμε μάθημα κάθε Παρασκευή, θα το δούμε,μην ανησυχείς. Σου έχω ένα καοινούργιο παιχνίδι στον υπολογιστή...μούρλια"!

Ο Αποστόλης, κύριος, γνέφει από μακριά. Ψήώσε κι ομόρφυνε. Μα πόσο πια; Η πλάτη του βρέχεται την ώρα του αγιασμού. Μπες πιο μέσα, βρε!Η Ειρηνη κλαίει. Λες να κρυώνει;

Παιδιά, τρέξετε, ο Άιμαν! Μια επιληπτική κρίση 'πάγωσε' την ατμόσφαιρα. Κι όλα φανταζαν πια σαν σε ταινία παλιά, από εκείνες του βουβού κινηματογράφου. Οι φωνές κόπηκαν, τα γέλια έμειναν βουβά. O Θανάσης του κρατούσε το κεφάλι, η Ειρήνη έφερε το μαξιλάρι και η Ελένη μια κουβέρτα. Το προσωπάκι χλώμιασε, άσπρισε, έγινε σα διάφανο χαρτί. Τα ματάκια έκλεισαν και τα βλέφαρα χαμήλωσαν.Συνήλθε σε λίγο. Αρχίσαμε να συνερχόμαστε κι εμείς. Οι φωνές ξαναδυνάμωσαν, τα χαμόγελα ξαναφάνηκαν.

Συνεχίζουμε. Δε θέλουμε κάνουμε κι αλλιώς.

Θα πορευτούμε απλά και καθάρια με ό, τι έχουμε.

Θα αγωνιστούμε να κερδίσουμε ό,τι μας λείπει.

Καλη χρονιά, Βασιλάκη, δε σε είδα πιο πριν...

Η υπολογίστρια,

Μαρία Φραγκάκη

* Ως υστερόγραφο θέλω να πω πως δεν ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα του παπά για "ν΄αγιαστώ" από το κλαράκι βασιλικού που κρατούσε. Σα να πείσμωσα...δεν πήγα. Αγιάστηκα όμως από τα βλέφαρα του Άιμαν, που φάνταζαν πιο μαύρα και πιο πυκνά πάνω στο χλωμό του προσωπάκι.