Special Olympics Project: 2o μέροs "Αναζητούμε το υλικό μας- Αναλαμβάνουμε ρόλους"

Β΄ ΣΤΑΔΙΟ: Αναζήτηση και συγκέντρωση υλικού από πηγές- Επιμερισμός Δραστηριοτήτων, ανάθεση ρόλων


1ο Επίπεδο Μάθησης: Πληροφοριακή Μάθηση
2ο Επίπεδο Μάθησης: Οργανωτική Μάθηση

Καθορισμός θέματος
Το θέμα της αναπηρίας, της διαφορετικότητας, μας αφορά άμεσα. Οι μαθητές μαζί με την "υπολογίστρια" αποφασίζουν να μπουν στα βαθιά νερά και να σαλπάρουν με πανάκι ανοιχτό.

Διδακτική διαδικασία

Χωριζόμαστε σε μικρές ομαδούλες και συλλέγουμε σχετικά με το θέμα στοιχεία (1ο Επίπεδο Μάθησης). Στη συνέχεια, θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε τα δεδομενα μας. Θα τα ταηινοήσουμε, (categorizing) θα τα εξηγήσουμε (commenting and annotating), θα τα συγκρίνουμε και θα τα κρίνουμε (2ο Επίπεδο Μάθησης).

Εκπαιδευτικά εργαλεία ΤΠΕ

Αξιοποιούμε συστήματα αναζήτησης και επικοινωνίας της πληροφορίας (εφαρμογές του διαδικτύου, ψηφιακές εγκυκλοπαίδειες και λεξικά, ψηφιακές βιβλιοθήκες, μηχανές αναζήτησης στο διαδίκτυο, κ.τλ.). για να συγκεντρώσουμε στοιχεία (advanced searching).

Οι μεγάλοι μαθητές και η υπολογίστρια αναζητούμε στοιχεία από το περιοδικό «Αναπηρία Τώρα» http://www.disabled.gr/ , ενημερωνόμαστε για θέματα αναπηρίας και εκπαίδευσης στο δικτυακό τόπο http://www.specialeducation.gr/ . Οι μικρότεροι ψάχνουν για παραμύθια, για εικόνες και βιντεοταινίες της εκπαιδευτικής τηλεόρασης ή για αλλες που υπάρχουν στο διαδίκτυο. Οι μαθητές έχουν κατανοήσει (2ο Επίπεδο Μάθησης) σε ένα αρχικό βαθμό το θέμα/πρόβλημα το οποίο εξετάζουμε. Ακολουθεί η παρακολούθηση της ενότητας των video-clips και η πραγματοποίηση των αντίστοιχων δραστηριοτήτων.

Αγγίζουμε μέχρι εκεί που μπορούμε να φτασουμε. Ανοίξαμε όμως ένα παράθυρο στο μικρούλι μας εργαστήριο να μπει αέρας καθαρός. Θέλουμε να διαλύσουμε τα στερεότυπα και να τα μετασχηματίσουμε σε ελπίδα.

Καλά πάμε και συνεχίζουμε,

Η υπολογίστρια και οι μαθητές της

Special Olympics Project: 1ο μέρος " Τι γνωρίζουμε, τι έχουμε ζήσει, τι αισθανόμαστε"

Α΄ ΣΤΑΔΙΟ PROJECT: Διερεύνηση πρότερων εμπειριών και γνώσεων-διαμόρφωση του θέματος

1ο Επίπεδο Μάθησης: Πληροφοριακή Μάθηση
Σκοπός μας είναι οι ομαδούλες των παιδιών να συλλέξουν δεδομένα για το θέμα από τις προϋπάρχουσες γνώσεις τους, να ανακαλέσουν προσωπικές εμπειρίες, να αναγνωρίσουν τα βασικά τους στοιχεία, να τα κατανοήσουν (1ο Επίπεδο Μάθησης). Αυτή είναι μια αρχική διαδικασία για να προχωρήσουμε στη συνέχεια σε ανώτερα επίπεδα μάθησης (οργανωτικό, αναλυτικό, παραγωγικό).

Τα παιδιά, με τη βοήθεια μας καταγράφουν με σύντομες προτασούλες-σκέψεις τις πρότερες γνώσεις τους με το Kidinspiration, το οποίο είναι ένα σύστημα εννοιολογικής χαρτογράφησης. Αυτά που δυσκολεύονται στη γραφή ηχογραφούν τις απόψεις τους, οι οποίες αποθηκεύονται στα αρχεία του εκπαιδευτικού λογισμικού. Στο τέλος της κάθε δραστηριότητας, ακολουθεί η ανάλυση του γραπτού και προφορικού λόγου τους. Η υπολογίστρια καταγράφει τα δεδομένα (bullet pointing), αφού διαχωρίσει τα σημαντικά (highlighting), αποθηκεύοντάς τα για μετέπειτα χρήση και επεξεργασία (favorite-ing). Η ιδέα διερεύνησης του θέματος αντλείται από τις προσωπικές εμπειρίες των παιδιών, από τα ακούσματα και τα βιώματά τους.

1ο Φύλλο Εργασίας: «Γνώσεις-Εμπειρίες- Συναισθήματα»

Θέτονται από την υπολογίστρια διερευνητικές ερωτήσεις για να αναδειχθεί το ενδιαφέρον των παιδιών σχετικά με το αν γνωρίζουν τι είναι η "Αναπηρία", εάν γνωρίζουν παιδιά από από το οικείο οικογενειακό ή σχολικό περιβάλλον τους που έχουν κάποια μορφή αναπηρίας και ποια είναι τα συναισθήματά τους. Ακολουθεί συζήτηση σε κάθε μικρο-ομάδα και προκύπτουν οι αρχικές έννοιες, οι οποίες θα εξεταστούν στη συνέχεια.

Τι ξέρουν & τι αισθάνονται οι μικροί μαθητές μας

Κάποια από τα παιδιά κατά τη διάρκεια της συνέντευξης, απαντούν στις ερωτήσεις της υπολογίστριας:

σχετικά με την έννοια της αναπηρίας...

- Ναι, ξέρω τι είναι η αναπηρία. Είναι ένα παιδάκι που δε μπορεί να κουνήσει τα πόδια και είναι πάντα σε αναπηρικό καροτσάκι.

- Ναι, είναι ο........ Δε μπορεί να περπατήσει και περπατάει με τις μύτες. Είναι διαφορετικός γιατί περπατάει αλλιώς. Δεν περπατάει όπως εμείς.

- Του...........κουνιούνται τα χέρια και τα πόδια του και δε ξέρω τι γίνεται.

- Τα παιδάκια αυτά έχουν πρόβλημα.

- Ναι ξέρω τι είναι η αναπηρία, είναι μια δυσκολία.

- Έχω δει το φίλο μου τον ...........Εχει στα χέρια του πρόβλημα, στα πόδια του και δε μπορεί να περπατήσει τόσο καλά.

- Αναπηρία είναι ένα παιδάκι ανάπηρο, δε μπορεί να περπατήσει ούτε τα χέρια του μπορεί να κουνήσει ούτα τα πόδια του.

- Η Αναπηρία βρε, δεν είναι μόνο στα χέρια και στα πόδια, μπορεί να είναι και στο κεφάλι.

- Και στο μυαλό...μπορεί να έχει εγκεφαλικό!!

σχετικά με τα συναισθήματα που αναδυονται...

- Εεεε...συγκινούμαι έτσι που τα βλέπω και λέω κρίμα που είναι έτσι αυτά τα παιδιά.

- Κάνουμε παρέα στα διαλείμματα και παίζουμε μερικές φορές.

- Όχι, δεν τα κάνω παρέα. Ανατριχιάζομαι...

- Μπα, δε θέλω να παίζω μαζί τους γιατί δε μου αρέσουνε!

- Λύπη αισθάνομαι πιο πολύ γιατί τα αγαπάω και αισθάνομαι λύπη για αυτά.

- Δε βλέπω καμιά διαφορά όταν παίζουμε μαζί και μου αρέσει πάρα πολύ να παίζω μαζί τους.

- Τα παίζω και είμαι χαρούμενος που παίζω μαζί τους.

Σκέψεις της υπολογίστριας

Τα παιδιά δε γνωρίζουν ακριβώς τι εννοούμε με τη λέξη "αναπηρία". Τα περισσοτερα την ταυτίζουν με την κινητική και το τραγικό: Δεν αναγνωρίζουν στον εαυτό τους τη διαφορετότητα αυτή, το πρόβλημα όπως κάποια ονομάζουν. Θα πρέπει να ψάξουμε στο διαδίκτυο για υλικο, εικόνες, δικτυακούς τόπους, να δούμε σχετικές ταινίες, να διαβάσουμε παραμύθια και σχετικά άρθρα.

Τα συναισθήματα ποικίλουν. Άλλο παιδί νιώθει χαρούμενο να παίζει με έναν ανάπηρο συμμαθητή κι άλλο δε θέλει ούτε να το σχεφτεί. Άλλο δε ξέρει τι γίνεται καινιώθει άβολα με μια διαφορετική κατάσταση. Άλλο...ανατριχιάζει...

Θα πρέπει να χωθούμε στα βαθιά νερά, να παλέψουμε με τα στερεότυπα και να σκύψουμε βαθιά στον εαυτό μας.

Η υπολογίστρια δε γνωρίζει πώς θα κινηθεί μέσα σε αυτό το πλαίσιο με ασφάλεια. Θα ρωτήσει εξειδικευμένους ψυχολόγους και παιδαγωγούς. Η γνώση του καθενός θα μοιραστεί, θα δράσει εποικοδομητικά. Δε βαδίζουμε μόνοι, συμπορευόμαστε, αλλά προχωρούμε. Δεν υπάρχουν έτοιμα μονοπάτια...τα χαράζουμε καθώς προχωρούμε.

Η υπολογίστρια και οι μαθητές της.

SPECIAL OLYMPICS: "Είμαστε λέτε διαφορετικοί, όταν είναι ίδια με τα δικά σας τα όνειρά μας";

Τη χαρά δεν τη γνωρίζω
και την λύπη την πατώ
Σαν τον άγγελο γυρίζω
πάνω απ το γκρεμό.
(Ελύτης, Ο, "Μαρία Νεφέλη")


Το εκπαιδευτικό μας σενάριο εντάσσεται στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα των SPECIAL OLYMPICS Αθήνα 2011.


Γνωστικό αντικείμενο

Το θέμα του εκπαιδευτικού σεναρίου αφορά στην έννοια της "αναπηρίας". Αφορά στις γνωστικές περιοχές της Γλώσσας, της Κοινωνικής και Πολιτικής Αγωγής, των Μαθηματικών και της Αισθητικής Αγωγής.

Σκεπτικό

Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο ανάλυσης θα προσεγγίσουμε τις έννοιες της "διαφορετικότητας", του "άλλου", του ¨ξένου" και στερεοτύπων της κοινωνίας μας. Αφορά στην κατανόηση και ευαισθητοποίηση των μαθητών, στη διαμόρφωση στάσεων και συστήματος αξιών με την καλλιέργεια της κριτικής και δημιουργικής σκέψης και στην επίλυση διαφόρων κοινωνικών προβλημάτων που σχετίζονται με την αναπηρία και την ένταξη των αναπήρων σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Το εκπαιδευτικό σενάριο αφορά σε ένα κοινωνικό πρόβλημα, το οποίο συναντούν οι μαθητές στο σχολείο τους, αλλά και βιώνουν οι ίδιοι αφού είναι παιδιά με αναπηρία (νοητική υστέρηση, αυτισμός, ψυχοκοινωνικές διαταραχές, κινητική αναπηρία, κ.ά).

Παιδαγωγική αξιοποίηση των ΤΠΕ και των βιντεοταινιών

Κατά τη διδακτική διαδικασία θα αξιοποιήσουμε εκπαιδευτικά λογισμικά και βιντεοταινίες της Εκπαιδευτικής Τηλεόρασης που αφορούν σε ζητήματα διαφορετικότητας. Ουσιαστικά θα αξιοποιηθεί ή βιντεοταινία "Πάμε Μαζί", η οποία αναφέρεται στην κινητική αναπηρία, αλλά και άλλες ταινίες της Εκπαιδευτικής τηλεόρασης.

Η παιδαγωγική αξιοποίηση των εκπαιδευτικών εργαλείων ΤΠΕ θα δώσει τη δυνατότητα στους μαθητές να διευρύνουν τις γνώσεις τους για το θέμα/πρόβλημα που εξετάζεται και να διερευνήσουν διάφορες πτυχές του (διαδίκτυο), να κατανοήσουν την έννοια της αναπηρίας και να οργανώσουν και να καταγράψουν τις σκέψεις τους (επεξεργαστής κειμένου), να τις οπτικοποιήσουν (προγράμματα ζωγραφικής και σχεδιαστικά), να τις αναλύσουν (συστήματα εννοιολογικής χαρτογράφησης), να τις συνθέσουν κρίνοντάς τες, να τις εκφράσουν, ενεργοποιώντας το στενότερο εκπαιδευτικό και κοινωνικό πλαίσιο, μέσα από την παρουσίασή τους (λογισμικό παρουσίασης).

Θα σας ενημερώνουμε για τις δραστηριότητές μας,

Η υπολογίστρια και οι μαθητές της

SPECIAL OLYMPICS 2011: " I AM A MAN"

Τη χρονιά που μας πέρασε, το σχολείο μας, το Ειδικό Σχολείο Νταού Πεντέλης, εντάχθηκε στο Εκπαιδευτικό Πρόγραμμα των SPECIAL OLUMPICS 2011.

Το Δημοτικό Σχολείο, σε συνεργασία με το Νηπιαγωγείο και το ΕΕΕΕΚ, μαθητές, μαθήτριες, εκπαιδευτικοί και βοηθητικό προσωπικό, ανέλαβαν, ο καθένας από το πόστο του και όλοι μαζί να διενεργήσουν ένα PROJECT που προσέγγιζε από διάφορες όψεις το ζήτημα της ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑΣ.

Τη σχολική χρονιά 2009-2010 κάναμε δυο δράσεις:

α) Η πρώτη αφορούσε στην Παιδαγωγική αξιοποίηση των Τεχνολογιών της Πληροφορίας και των Επικοινωνιών στην Ειδική Αγωγή. Τα παιδιά, αξιοποιώντας διάφορα εκπαιδευτικά λογισμικά και διαδικτυακές εφαρμογές δημιούργησαν ένα παραμύθι, το οποίο δημοσιοποίησαν στο δικτυακό τόπο του Εργαστηρίου Πληροφορικής με Με Λογισμό και με Όνειρο, με τον τίτλο: "Είμαστε λέτε διαφορετικοί; Τότε γιατί είναι ίδια με τα δικά σας τα όνειρά μας"; Παράλληλα έκαναν πολλές δραστηριότητες με τους Η/Υ, οι οποίες είναι αναρτημένες στο blog.

β) Η δεύτερη αφορούσε στη ψυχοσυναισθηματική προσέγγιση της Διαφορετικότητας μέσα από τη Δραματοθεραπεία. Τα παιδιά κινήθηκαν στο χώρο, τον οικιοποιήθηκαν, έτρεξαν, χόρεψαν, έπαιξαν και...φωτογραφήθηκαν, στο χώρο του σχολείου, αναδεικνύοντας πτυχές του εσωτερικού τους κόσμου.

Στο Δημαρχείο της Ραφήνας, έγιναν τα εγκαίνεια της Έκθεσης Φωτογραφίας "I AM A MAN". Ακούστηκαν κάμποσες φωνές. Στην καρδιά γράφτηκαν τρεις . Οι δυο από αυτές ήταν δυο αθλητριών της ποδηλασίας των Special Olympics και η άλλη μια μητέρας παιδιού με αναπηρία. Γιατί τα λόγια τους δεν ήταν απλά τυπικά, δε διαβάζοταν από χαρτιά, ούτε ακολουθούσαν τα "πρέπει" του συντακτικού. Είχαν αθωότητα και πόνο. Ισόποση χαρά ισόποση λύπη.

Υπήρξαν πολλές αγκαλιές. Στην καρδιά γράφτηκαν τρεις. Του Αποστόλη, της Γαρυφαλιάς και της κυρίας Ελένης. Γιατί δεν ήταν τυπικές, ούτε ακροβατούσαν "μήπως". Είχαν αγάπη και ζέστα.

Καλή μας δύναμη,

Μαρία η Υπολογίστρια

Μια σταλίτσα αποχαιρετισμός...

...της Υπολογίστριας στο μαθητή της...

Μια σχολική χρονιά πέρασε, μια νέα σχολική χρόνια πήρε τη θέση της. Η "υπολογίστρια" αποχαιρέτησε το Ειδικό Σχολείο Νταού Πεντέλης, το Εργαστήρι Πληροφορικής, το δικτυακό αυτό τόπο που μοιραζόταν τις στιγμές που ζούσε με τους μαθητές της.

Μα έκανε μια παράλειψη μεγάλη. Δεν αποχαιρέτησε τους μαθητές της. Δεν είναι ότι το ξέχασε, έιναι ότι δεν ήθελε να το κάνει γιατί την πονούσε βαθιά. Σήμερα όμως διάβασε ένα σχόλιο στο blog που τη ρωτούσε "Υπολογίστρια, θα έρθεις"; Κι ήταν η ερώτηση του μαθητή της που έμαθε να γράφει, να διαβάζει και να επικοινωνεί στο διαδίκτυο μαζί της.

Κι έπρεπε να απαντήσει...

Καλέ μου, δε θα έρθω αυτή τη σχολική χρονιά. Ξέρεις, δεν είναι ότι δε σε αγαπώ. Ξέρεις δεν είναι ότι με κούρασες. Δεν είναι που δεν περνούσα όμορφα μαζί σου. Γιατί ό,τι κι αν είχα μαζί σου το ξεχνούσα. Γιατί χαιρόμουν με τη χαρά σου και λυπόμουν με τη λύπη σου. Γιατί μου έμαθες να αγαπώ αληθινά κι εγώ νόμιζα πως ήξερα. Μου έμαθες πως μια αγκαλιά είναι μαντηλάκι για τα δάκρυα κι ένα τραγούδι συντροφιά στις δύσκολες στιγμές. Μα μου μαθες κι άλλα πράγματα, τόσο σημαντικά που δεν τα ήξερα. Μου έμαθες πως τα παιδιά με ειδικές ανάγκες μπορούν να κάνουν μικρά μα και μεγάλα θαύματα. Πως μπορούν όχι μόνο να παίζουν μα και να δουλεύουν με εκπαιδευτικά λογισμικά, πως ξεπερνούν τις θεωρίες και κάνουν πράξεις τα όνειρά τους μέσα από το πείσμα τους. Πως μπορούν να δουλεύουν σε ομάδες, ακόμα κι όταν η υπόλογίστριά τους είναι άρρωστη. Πως μπορούν να χειρίζονται το διαδραστικό πίνακα πιο καλά από τον κάθε δάσκαλο. Μου έμαθες δυο χρόνια τώρα όσα δε μου έμαθαν τόσα χρόνια σπουδών, τόσα χρόνια πολυλογάδων, φαφλατάδων μεγαλόσχημων επιστημόνων.

Ξέρεις, καλέ μου, φέυγω γιατί...

με πόνεσαν αυτοί που δε φανταζόμουν. Αυτοί που δεν κατάλαβαν, αυτοί που δε μοιράστηκαν, αυτοί που δε μπόρεσαν, αυτοί που κουτσομπόλεψαν, αυτοί που ανταγωνίστηκαν, αυτοί που αδιαφόρησαν, αυτοί που δε ρώτησαν ποτέ γιατί έφυγε η υπολογίστρια. Δε ρώτησαν γιατί ήξεραν. Ναι, καλέ μου, δείλιασα. Δεν είχα το κουράγιο να παλεύω με τη κλειστότητα του νου τους, με το άσυλο της ψυχής τους. Γιατί έπαιρναν λίγο από το νου και πολύ από τη ψυχή μου. Και δεν άντεξα.

Άκουσέ με , όμως, καλέ μου...

Πάντα θα υπάρχει στη ζωή μας ο πόνος του αποχωρισμού. Μα ξέρεις, όταν κάτι πονάει όταν φεύγεις, δείχνει πως είναι και αληθινό. Άκουσέ με, καλέ μου μαθητή, σε αγάπησα αληθινά. Και θα κάνουμε μια συμφωνία οι δυο μας. Θα φυλάξουμε βαθιά μέσα στη ψυχή μας ένα αρχειάκι μυστικό που θα το ξέρουμε μόνο εμείς και θα είναι φυλακτό μας για πάντα. Εκεί θα έχει εικόνες και φωνές και χρώματα και μυρωδιές από τις μέρες που περάσαμε μαζί. Εγώ η υπολογίστρια, κι εσύ ο βοηθός μου! Εντάξει; Συμφωνία μυστική.

Και το αρχειάκι θα ανοίγει με τον κωδικό μας. Τον θυμάσαι; "SPECIAL LOVE". Θα κάνεις διπλό ¨κλικ" κι ανοίγεις ένα-ένα το αρχείο. Κι όταν θα διαβάζεις θα βλέπεις τις εικόνες, θα ακούς τις φωνές και τις μουσικές, θα ρουφάς τη χαρά της αληθινής και χωρίς φτιασιδώματα αγάπης:

• Δήμητρα, Παναγιώτης, Βύρωνας, Νίκος, Σέλντη, Βαγγελίτσα, Νικολάκης, Ζειμπέκης, Ειρήνη, Χαρά...
• Ο κύριος Δήμος, ο κύριος Βασίλη, η κυρία Πόπη, η κυρία Ελένη, η κυρία Έφη, η Αμαλία, η Κατερίνα...
• Ο Σωτήρης, ο άγγελός μας από το Μέγαρο Μουσικής και η χαρά που μας πρόσφερε, ο Άγιος Βασίλης των Χριστουγέννων και οι βοηθοί του, η Σοφία, ο Άγγελος, η Άντα, η Τόνια, η Γκέλη, η Αργυρώ, η Αναστασία, ο Βαγγέλης, ο Πέτρος, όλοι τους που με τα δώρα τους που μας τραγούδησαν και μας μοίρασαν δώρα, ο Αντώνης, που σου έδωσε συνέντευξη για το Πολυτεχνείο από το skype και σε έκανε τόσο υπερήφανο...

Είδες πόσοι άνθρωποι σε αγάπησαν αληθινά και μοιράστηκαν την ψυχούλα τους μαζί μας; Τους ευχαριστούμε με ΟΛΗ μας την καρδιά! Είδες πόσα όμορφα πράγματα ζήσαμε και νιώσαμε; Να τα φυλάξεις. Εγώ αυτό θα κάνω. Κι όταν θα τα σκέφτομαι θα μου δίνουν φτερά. Και θα πετάω. Κι εσύ είσαι τόσο μικρός μα τα φτερά σου είναι τόσο μεγάλα! Να φτερουγίσεις δυνατά, με ακούς, ΜΕ ΛΟΓΙΣΜΟ & ΜΕ ΟΝΕΙΡΟ!!!

Περπατώ μέσα στ αγκάθια μέσα στα σκοτεινά,

σε αυτά που 'ναι να γίνουν και στ' αλλοτινά,

κι έχω μόνο μου όπλο, μόνη μου άμυνα

τα νύχια μου τα μωβ σαν τα κυκλάμινα...

Η Υπολογίστρια έφυγε μα δε θα ξεχάσει ΠΟΤΕ τους μαθητές της, ΠΟΤΕ σε όλη της τη ζωή...

" Video call: Εδώ Πολυτεχνείο-Εδώ Πολυτεχνείο..." ένα χρόνο πριν στο Ειδικό Σχολείο Νταού Πεντέλης

"Μικροί δημοσιγράφοι σε δράση"
Ο Παναγιώτης και ο Σωτήρης, εκ μέρους όλων των μαθητών του Ειδικού Σχολείου Νταού Πεντέλης, έστειλαν ένα e-mail την εβδομάδα που μας πέρασε, στον Αντώνη Λιοναράκη, ένεργό και στοχαζόμενο τότε φοιτητή που συμμετείχε στα επεισόδια του Πολυτεχνείου και τώρα Αναπληρωτή Καθηγητή στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο.

" Καλημέρα, κύριε Λιοναράκη.

Είμαστε μαθητές του Ειδικού Σχολείου Νταού Πεντέλης. Η κυρία υπολογίστρια μας είπε πως έχει έναν πολύ καλό φίλο που μπορεί να μας μιλήσει για το Πολυτεχνείο. Εμείς λυπόμαστε που τους φοιτητές τους πάτησε το τανκς αλλά χαιρόμαστε που νέα παιδιά σαν κι εμάς αγωνίστηκαν για την ελευθερία του λαού. Θα είμαστε πολύ χαρούμενοι αν μας μιλήσετε γιατό τι έγινε τότε. Θέλουμε να σας πάρουμε συνέντευξη. Η κυρία υπολογίστρια είπε να σας το ζητήσουμε με μέιλ μήπως βρείτε λίγο χρόνο. Θα μας βάλει ένα σύστημα είπε στον υπολογιστή που θα σας ακούμε και θα μπορούμε να σας βλέπουμε. Θα μας κάνετε τη χάρη να μαζευτούμε στο εργαστήριο και να σας ρωτάμε; Μη στενοχωρηθείτε αν δεν μπορείτε. Η κυρία είπε πως έχετε συνέδριο και πολύ δουλειά και σας ρωτάμε.Μη στενοχωρηθείτε αν δεν μπορείτε. Εμείς σας αγαπάμε γιατί παλέψατε για μας.

Παναγιώτης-Σωτήρης"

Η απάντηση ήρθε το επόμενο πρωινό.

Αγαπητέ Παναγιώτη και αγαπητέ Σωτήρη,

έλαβα το μήνυμά σας και θέλω να σας ευχαριστήσω πολύ για αυτά που γράψατε. Με πολύ χαρά θα μιλήσουμε και θα με ρωτήσετε εσείς και οι φίλοι σας ό,τι θέλετε. Μπορούμε με το "skype" να συζητήουμε και να τα πούμε. Θα είναι τιμή μου να μιλήσω μαζί σας.

Με φιλία,

Αντώνης Λιοναράκης"

Συνέντευξη με λογισμό και με όνειρο...
Παραμονή της επετείου του Πολυτεχνείου. Οι μαθητές ήταν από νωρίς έτοιμοι και ανυπόμονοι για τη συνέντευξη που θα έπαιρναν. Στις 10.00 το πρωί μια ομάδα μαθητών συγκεντρώθηκε στο εργαστήριο. Ο Παναγιώτης, ο Σωτήρης, ο Τάσος, ο Σπύρος και η Δήμητρα, η δεσποινίδα της μιρής μας ομάδας. Η μικρή καμερούλα ακροβατούσε πάνω στην οθόνη του υπολογστή και περίμενε τη μεγάλη στιγμή. Η υπολογίστρια στη μέση και οι μαθητές ο ένας κοντά-κοντά στον άλλο. Η Δήμητρα και ο Παναγιώτης έκαναν πρόβα τις ερωτήσεις που είχαν ετοιμάσει. Ο Τάσος ντρεπόταν να μιλήσει και ήταν ετοιμος να πατήσει το μαγικό κουμπάκι που θα ηχογραφούσε τη συνέντευξη. Ο Σπύρος δεν πίστευε στα μάτια του ότι κάποιος θα "έβγαινε" στην οθόνη του υπολογιστή, θα τον έβλεπε και θα του μιλούσε.

Στις 10.20' η υπολογίστρια πάτησε το "video call", ο κύριος Λιοναράκης αντίκρυσε τις δημοσιογραφικές φατσούλες κι αυτές απορημένες για το πώς συμβαίνει αυτό, κοίταζαν με τα μεγάλα, καθαρά μάτια τους ορθάνοιχτα τον κύριο Λιοναράκη! Η camera πήγαινε από τη μια φατσούλα στην άλλη για να έχουν όλοι οι μαθητες τη χαρά της δημοσιότητας ;-).

Όλη η ομάδα τον καλημέρισε και τον ευχαρίστησε που δέχτηκε να δώσει τη συνέντευξη. Στη συνέχεια, ο Σωτήρης του ζήτησε να τους πει τι έγινε στο Πολυτεχνείο. Η Δήμητρα ρωτούσε τι είναι η δικτατορία. Ο Παναγιώτης ήθελε να μάθει τι έκανε η μυστική αστυνομία και ο Σπύρος ανυπομονούσε να μάθει αν έκαναν βασανιστήρια τότε στους φοιτητές. Οι εμπειρίες άρχισαν να πηγαινοέρχονται και το ενδιαφέρον των παιδιών να μεγαλώνει. Κοιτούσα τα μάτια τους που ήταν καρφωμένα στη οθόνη του υπολογιστή. Δεν τα έχω ξαναδεί πιο μεγάλα!

"Και τι είναι η δικτατορία";

" Η δικτατορία είναι το απόλυτο σκοτάδι. Είναι όταν δε μπορείς να διαβάσεις αυτό που θέλεις, όταν δε μπορείς να τραγουδήσεις αυτό που θέλεις. Είναι που όταν το κάνεις, σε συλλαμβάνουν και σε βάζουν στη φυλακή".

" Και οι άνθρωποι πώς ένιωθαν στη δικτατορία";

" Ήταν εναντίον αυτής της κατάστασης αλλά φοβόντουσαν. Κάμποσοι φοιτητές τότε κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο για να διαμαρτυρηθούν".

"Εσείς, πώς ζήσατε την εμπειρία από κοντά";

"Κλείστηκα κι εγώ μαζί με τους φοιτητές στο Πολυτεχνείο. Κάναμε κατάληψη. Οργανώσαμε εκεί τη ζωή μας για τρεις μέρες. Γράφαμε προκυρήξεις, λέγαμε συνθήματα εναντίον της χούντας...Όμως, αργά το βράδυ της Παρασκευής έστειλαν τα τανκς να μας βγάλουν έξω. Έσπασαν την πόρτα κι έβγαζαν τον κόσμο έξω με το ζόρι. Στρατιώτες και αστυνομικοί ήταν στα γύρω κτίρια, κρατούσαν όπλα. Σκοτώθηκαν πολλοί φοιτητές, πολύς κόσμος".

"Μπορείτε να μας πείτε τι είναι το ΕΑΤ/ΕΣΑ; Κάπου γράφετε για τον αδερφό σας όταν φυλακίστηκε "Δεν ήξερε αν είναι μέρα ή νύχτα και δε μπορούσε να μετρήσει το χρόνο...". Τι εννοείτε με αυτό;

"Ναι, η στρατιωτική αστυνομία συνέλαβε τότε αρκετούς φοιτητές. Στο κελί της φυλακής υπήρχε μόνο μια λάμπα. Δεν υπήρχε ένα παράθυρο που να μπορείς να δεις το φως του ήλιου, να καταλάβεις αν είναι μέρα ή νύχτα. Ήταν η απόλυτη απομόνωση".

" Κάπου αλλού γράφετε πως η φυλακή τότε δεν ήταν όπως σήμερα. ήταν γεμάτη με ανθρώπους πνευματικούς, με ανθρώπους καλλιτέχνες, με ανθρώπους παληκάρια. Γράφετε πως τότε η φυλακή ήταν ένα πραγματικό σχολείο. Τι εννοείτε με αυτό";

" Αναφέρομαι στην κατάσταση που επικρατούσε στις φυλακές του Κορυδαλλού με πολιτικούς κρατούμενους, οι οποίοι ήταν μορφωμένοι άνθρωποι, καλλιτέχνες, πολιτικοί, καθηγητές, σπουδαίοι άνθρωποι. Εκεί οργάνωναν σεμίνάρια, μαθήματα...ήταν σα σχολείο".

" Η κυρία υπολογίστρια μας διάβασε κάπου πως γράψατε [ Εμείς μαθαίνουμε να κρίνουμε τους ανθρώπους από τις πράξεις τους, ενώ αυτοί μας έκριναν για τις σκέψεις μας. Μάθαμε να αναζητάμε το φως του ήλιου και του γιασεμιού, ενώ αυτοί ήθελαν να κλείνουν κάθε χαραμάδα της ζωής]. Μας άρεσε αυτό κύριε Λιοναράκη...".

" Ναι, αυτό ήταν μια πραγματικότητα. Οι άνθρωποι της δικτατορίας μπορούσαν να σε συλλάβουν επειδή έλεγες τη γνώμη σου. Εάν έγραφες σε ένα κομμάτι χαρτί "ΖΗΤΩ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" θα μπορούσες να πας στη φυλακή για δέκα με δεκαπέντε χρόνια".

" Σας βασάνισαν ποτέ";

"Υπήρχαν πολλά βασανιστήρια, σωματικά και ψυχολογικά. Έχετε ακούσει γι αυτά";"

" Όχι, μπορείτε να μας πείτε εσείς";

"Να σας πω μερικά παραδείγματα. Ένα από αυτά είναι η "εικονική εκτέλεση". Ήταν μια εκτέλεση που δεν ήταν αληθινή, αλλά εσύ δεν το ήξερες αυτό. Νόμιζες πως θα πεθάνεις εκείνη την ώρα που σε σημάδευαν. Ήταν ένα ψυχολογικό βασανιστήριο. Μετά ήταν το ξύλο. Άκόμα μπορούσαν να σε αφήσουν όρθιο πολλές ημέρες, δυο τρεις. Το αίμα κατευθύνεται τότε προς τα πόδια και το μυαλό σο μπερδέυεται. Τα χάνεις τότε...δεν καταλαβαίνεις".

Τα παιδιά δεν πίστευαν στα αυτιά τους. Δεν είχαν φανταστεί πόση σκληρότητα μπορεί να εφαρμόσει ένα ανθρώπινο πλάσμα σε ένα άλλο. Τα μάτια του Τάσου είχαν δακρύσει και η Δήμητρα μου κρατούσε σφιχτά το χέρι. Η ένταση ήταν ολοφάνερη στο μικρό μας εργαστήρι. Ήταν η πρωτόγνωρη για τα παιδιά εμπειρία να βλέπουν κάποιον που μιλούσε μόνο σε αυτούς και αυτά που έλεγε ένιωθαν πως ήταν τόσο σημαντικά. Κι ήταν τα ίδια που προκάλεσαν-προσκάλεσαν τις εμπειρίες αυτές να διαχυθούν στις ψυχές τους, να αποτυπωθούν στη σκέψη τους.

Η συνένετευξη έφτασε στο τέλος της. Τα παιδιά μου ψιθύρισαν στο αυτί πως ήθελαν να του πουν ένα τραγούδι. Αυτό είχε λογισμό και όνειρο. Δεν το είχαμε οργανώσει. Και θέλησαν να του προσφέρουν το κόκκινο-χάρτινο τριαντάφυλλο που είχαμε στην τάξη μας. Αυτό είχε αγάπη.Ο Σπύρος το πήρε από τη μολυβοθήκη και το έδωσε στη Δήμητρα να το προσφέρει στον κύριο καθηγητή, μιας και αυτή φαινόταν καλύτερα εκείνη την ώρα στην οθόνη. Το πνεύμα μας...ομαδοσυνεργατικό.

"Ένα το χελιδόνι κι η άνοιξη ακριβή

για να γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή..."

Η "υπολογίστρια" και οι μαθητές της

* Μόλις η βίντεο-κλήση έφτασε στο τέλος της, ιαχές χαράς και συγκίνησης γέμισαν το εργαστήρι μας. "Τα καταφέραμε, κυρία υπολογίστρια"; " Τα καταφέρατε αγάπες μου"! Ολόκληρη η συνέντευξη, μαζί με τις ιαχές θριάμβου, βρίσκεται ηχογραφημένη στο i-phone της υπολογίστριας και στις ψυχές των μαθητών της.