Το σχολείο μας ανθίζει στους πρόποδες της Πεντέλης...

Ντριιιιιινννν!!! Διάλειμμαααα!!!

Τίμο, βάλε το μπουφάν σου"! "Ζειμπέκη, πού είναι το κρουασάν σου"; "Ειρήνη, έλα να πάμε πρώτα στην τουαλλέτα"! Έτοιμοι, λοιπόν; Καθόμαστε τότε όλοι μαζί, μαθητές και δάσκαλοι στο μεγάλο ξύλινο τραπέζι της αυλής, πίνουμε τους χυμούς και τα καφεδάκια μας, μοιραζόμαστε το κέηκ που έφτιαξε η κα Μαρία με την Ειρήνη, τη σπανακόπιτα της κυρίας Έφης με την υπέροχη ζύμη και το σπανάκι που φρόντιζαν οι κηπουροί μας, η Σταυρούλα και η Βαρβάρα, μαζί με τους μαθητές μας. Στο σχολείο μας το διάλειμμα είναι σα γιορτή! Αστειευόμαστε, προβήματιζόμαστε, κι έχουμε τα μάτια μας δεκατέσσερα μήπως ξεπεταχτεί από τα σκισμένα δίχτυα του τέρματος η μπάλα που κλώτσησε με δύναμη ο Παναγιώτης και δε μπόρεσε να αποκρούσει ο Σπύρος! Οι συζητήσεις πάνε κι έρχονται κι η αυλή γεμίζει ζουζουνίσματα παιδιών. Οι πορείες στην Αθήνα, ή δολοφονία του μικρού Αλέξη, ξεσηκώνουν τις καρδούλες των μικρών, τις σκέψεις των μεγάλων. Συνθήματα παντού, ακόμα κι εδώ, στους πρόποδες της Πεντέλης...Μα δε σας είπαμε το πιο ωραίο! Στο σχολείο μας, αυτοί που μας επαναφέρουν "στην τάξη" είναι οι μαθητές μας. Το "ιερό κουδούνι", βαρύ, παραδοσιακό με έναν κρυστάλλινο ήχο, περνά από χέρι σε χέρι και καταλήγει στον Αργύρη που μας καλεί για...μάθημα: "Ελάτε κυρία, το κουδούνι χτύπησε! Πάμε να κάνουμε μάθημα"!

Video-clip: Η...πανίδα του σχολείου μας και το "ιερό κουδούνι"!

Άνοιξε το παράθυρο να μπει, δροσιά να μπει ...του Μάη...

Εμείς για αλλού κινήσαμε γι αλλού κι αλλού η ζωή μας πάει...

Όταν πέρυσι τέτοιον καιρό, ξεκίνησα να δημιουργώ αυτό το δικτυακό τόπο το έκανα με λογισμό και μ' όνειρο για να απο-δείξω σ' εσάς εκεί έξω πως ένα Ειδικό Σχολείο δεν είναι άσυλο, για να σας φανερώσω τα ''πετάγματα'' του Αποστόλη και της Βαγγελιτσας, της Ειρήνης και του Βύρωνα.

Δε μ΄ένοιαζε που το εργαστήρι μας ήταν μια σταλίτσα, που το χωρίσαμε στα δυο και το μοιραστήκαμε με την κυρία της αισθητικής αγωγής, που περνούσε κι από κει ο μουσικός για να πάει στην τάξη του. Δε μ΄ένοιαξε που όταν κάναμε με το Βασίλη και τον Αντρέα Μαθηματικά μύριζε νέφτι και λαδομπογιά και το κεφάλι μας πονούσε από τα τύμπανα και τα ντο-ρε-μι. Αλήθεια, σας λέω. Έβαλα τα διπλώματά μου στο συρτάρι κι είπα θα αλλάξω ό, τι μπορώ, δε θα με σταματήσουν εμπόδια υλικοτεχνικής υποδομής. Δεν είμαι αρχόντισσα, δασκάλα είμαι. Μα δεν την περιμένω την αλλαγή από πάνω, από τους υπουργούς και τους ιθύνοντες των Αναλυτικών Προγραμμάτων Σπουδών. Είπα θα κάνω βηματάκια μικρούλια μα θα προχωρώ μαζί με τους μαθητές μου και θα κουράζομαι και θα ξεκουράζομαι μαζί τους.

Μα, να...κάτι με άγγιξε χτες και μούδιασα. '' Μην κάνεις μάθημα στα παιδιά του ΕΕΕΕΚ μέχρι να δούμε αν είμαστε τυπικά και ωρολογιακά καλυμμένοι''. Και σήμερα το μούδιασμα έγινε παγωμάρα. "Σ΄ευχαριστούμε για την ευγενική προσφορά να κάνεις μάθημα στα παιδιά του ΕΕΕΕΚ, αλλά δε θα τη δεχτούμε''.

Είπα..μα τα παιδιά τι θα τους πω; Κάναμε τόσα όνειρα και σχέδια...συμμετέχουμε και σε πρόγραμμα ευρωπαικό...πως θα γίνει;... Ξέρω πως τυπικά δε γίνεται...μα δε μπορουμε να δράσουμε ευέλικτα εσωτερικά στο σχολείο μας, για το καλό των παιδιών;

Δε μπορούμε, δεν μπορούμε, δεν μπορούμε. Τριπλή αναγωγή στη μονάδα.

Βλέπετε, η ''υπολογίστρια'' που ανήκει οργανικά στο Δημοτικό , δε δικαιούται να κάνει μάθημα στα μεγάλα παιδιά του ΕΕΕΕΚ. Και πέρυσι γιατί έκανε; Πέρυσι... έτυχε...δεν είπε και κανείς κάτι...ε... Φέτος όμως, να κάποιος συνάδελφος, που ανήκει οργανικά στο Γυμνάσιο, δε θέλησε να κάνει μάθημα στα μικρά παιδιά του Δημοτικού. Και κίνησε θέμα τυπικής διαδικασίας. Και η τυπική διαδικασία έχει μεγάλη σκασίλα για τα όνειρά μας! Και αφού δε μας δίνει ώρες το ΕΕΕΕΚ, χα-χα-χα-, δε θα δώσουμε κι εμείς το Δημοτικό στο ΕΕΕΕΚ! ''Οφθαλμόν αντί οφθαλμού'', αποφάσισαν οι ''μεγάλοι'' και οι χαμένοι πάντα τα παιδιά μας.

Και τι μας νοιάζει μωρέ;Εμείς να είμαστε τυπικά εντάξει, κλεισμένοι στα γραφειοκρατικά κουτάκια μας. Εξ άλλου, τα παιδιά με τις 'ειδικές' ανάγκες που ζουν σε ξενώνες, ντοπαρισμένα με φάρμακα δεν αντιδρούν, παρά μόνο υπακούουν. Είναι 'αυτιστικά', έχουν ΄νοητική στέρηση' ενώ εμείς οι δάσκαλοί τους είμαστε ''εποικοδομιστές'' και το σχολείο μας 'ευέλικτο και ανοιχτό στη κοινωνία''. Κι οι γονείς των παιδιών αυτών, τι να σου κάνουν; Σου λένε, ξέρουν αυτοί οι 'αυθεντίες' οι δάσκαλοι οι παρα-'μορφωμένοι'! Εμείς, γονεις είμαστε, έχουμε τον πόνο μας, τα δικά μας, θα παλέψουμε εμείς με το σύστημα;

Μην τα ακούτε αυτά, φίλοι μου! Ερασιτέχνης άνθρωπος είμαι, πόσο καλύτερα παραπονα να φτιάξω, λέει η αγαπημενη μου ποιήτρια Δημουλά...Η ''υπολογίστρια'' απλά θύμωσε και παραλογίζεται. Δεν τα υπολόγισε σωστά.

Όλα καλά, όλα καλά, όλα καλά... Η αρμονία μπορεί και να μας υπνωτίσει.

Να, το κράτος...δίνει και netbook φορτωμένα με γνώσεις σε όλα τα παιδια της πρώτης γυμνασίαου! Πάρτε να έχετε... ΨΩΜΙ, ΠΑΙΔΕΙΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ...

Υπολογίστρια

* Η υπολογίστρια ζητά συγνώμη από τον Αποστόλη, την Ειρήνη, τη Χαρά, το Σπύρο, τον Τάσο, τον Παναγιώτη, το Σωτήρη, την Κωνσταντίνα, τον..., την..., τους μαθητές της του ΕΕΕΕΚ του Ειδικού Σχολείου Νταού Πεντέλης γιατί όταν αύριο θα τη ρωτήσουν " Πότε θα με πάρεις κυρία'', θα τους απαντήσει ''Όχι φέτος, ίσως κάποια άλλη χρονιά..."

Φλυαρίες ανάμεσα στον ουρανό και στη γη

Γνωστικό Αντικείμενο

Το γνωστικό αντικείμενο της δραστηριότητας αφορά στο μάθημα της Γλώσσας, της Λογοτεχνίας και της Δημιουργικής Γραφής.

Τεχνολογικό εργαλείο:
Αξιοποιούμε παιδαγωγικά το Revelation Natural Art, το οποίο είναι ένα απλό, αλλά δυνατό και περιεκτικό εργαλείο για την τέχνη και το σχέδιο. Με αυτό δημιουργούμε, τροποποιούμε τις εικόνες μας, τις διακοσμούμε, τις ζωντανεύουμε και τις χρησιμοποιούμε με πολλούς τρόπους. Παράλληλα αξιοποιούμε και το λογισμικό παρουσίασης Power Point. Σε αυτό μπορούμε να γράψουμε μικρά κειμενάκια και να τα συνοδέψουμε με τις εικόνες που έχουμε ζωγραφίσει στο προηγούμενο πρόγραμμα. Ανατρέχουμε στο Internet για πληροφορίες που μας χρειάζονται στη δραστηριότητά μας.

Δραστηριότητα: "Το παιχνίδι με το «Αν»… "

Σκοπός
Βασικός μας σκοπός είναι η ενεργοποίηση των μαθητών/τριών μέσω της παιδαγωγικής αξιοποίησης των Τεχνολογιών της Πληροφορίας και Επικοινωνίας. Σημαντικό ζήτημα για μας αποτελεί η ενίσχυση της αυτοεκτίμησης των μαθητών μας και η καλλιέργεια ενός υψηλού αυτοσυναισθήματος.

Επιμέρους στόχοι:
Οι επιμέρους στόχοι μας αφορούν στην ικανότητα παρατήρησης γραμμάτων και λέξεων, στον σωστό τονισμό τους, στη δημιουργία προτάσεων που ολοκληρώνουν κάποιο νόημα μέσω της γραφής στον υπολογιστή. Παράλληλα, στόχος μας είναι ο τεχνολογικός αλφαβητισμός των μαθητών μας μέσα από την επαφή τους με εκπαιδευτικά προγράμματα και εκπαιδευτικά λογισμικά.

Διδακτική διαδικασία:

Αξιοποιούμε το βιβλίο του Τζιάνι Ροντάρι «Φλυαρίες ανάμεσα στον ουρανό και στη γη», το οποίο είναι θα λέγαμε ένα γεμάτο φώτα και κίνηση λούνα -πάρκ, όπου η αλήθεια γίνεται ένα με το όνειρο κι ένα σωρό πιθανά και απίθανα μπορούν να συμβούν. Είναι ένα βιβλίο γεμάτο ποιήματα, ένα ξαφάντωνα κεφιού και φαντασίας, που δεν παύει ποτέ να παρουσιάζει πτυχές του κόσμου μας και να τις κριτικάρει, σατυρίζοντάς τες. Και αφού είμαστε σε περίοδο εκλογών, κι εμείς τα παιδιά του Ειδικού σχολείου, ωε ποιητές/δημοσιογράφοι έχουμε το δικαίωμα να σατυρίσουμε την πολιτική σκηνή. Είμαστε ενεργοί πολίτες και μας αρέσει!!

Έτσι θεωρούμε ότι "αν κυβερνούσε ο Αρλεκίνος θα θελε τον ουρανό ριγέ με χρώματα εκατό" και..." αν ο Δημήτρης ο χοντρός γινότανε πρωθυπουργός θα φτιαχνε σπίτια από παστέλια και παράθυρα σοκολατένια"!

Διαβάζουμε από το βιβλίο μας τα όμορφα ποιήματα του Ροντάρι και συζητάμε πάνω σε αυτά. Μετά ανταλάσσουμε απόψεις για το δικό μας πρωθυπουργό και τους υπουργούς. Τους αναζητούμε στο διαδίκτυο και τους περιγράφουμε. Λέμε τι θα ΄θέλαμε να κάνουν για το σχολείο και για τη γειτονιά μας. Γράφουμε τα κείμενα με τη βοήθεια του υπολογιστή και ζωγραφίζουμε εικόνες που μας έρχονται στο μυαλό μετά το διαβασμά μας. Στη συνέχεια 'δένουμε' εικόνες και κείμενο και τα τοποθετούμε στο λογισμικό παρουσίασης. όταν όλα τα παιδιά θα γράψουν και θα ζωγραφίσουν τα κείμενά τους θα έχουμε δημιουργήσει μια ολοκληρωμένη παρουσίαση με...λογισμό και μ' όνειρο!

Τα πρώτα συμπεράσματα

Αισθάνεσαι πολύ όμορφα να βλέπεις τα παιδιά να συνδυάζουν γράμματα με χρώματα, λέξεις με κύκλους και γραμμές, προτάσεις με εικόνες. Και η συζήτηση που ακολουθεί τη διδακτική διαδικασία γίνεται εποικοδομητική μέσα από την ανταλλαγή απόψεων για τα πολιτικά δρώμενα με το δικό μας πάντα τρόπο, με τη δική μας ματιά, την πιο καθαρή! Αυτή των παιδιών!

Καλά πάμε και συνεχίζουμε,

Η υπολογίστρια και οι μαθητές της.

Όταν μεγάλωνα κι άρχιζα να ψυχανεμίζομαι τον έρωτα, έκανα "ασκήσεις αγάπης"...

στη Τζένη που αγαπώ και ξέρει ν΄αγαπά

Όταν μεγάλωνα...

κι άρχισα να ψυχανεμίζομαι τον έρωτα, έκανα "ασκήσεις αγάπης" για να δω πόσο αληθινό ήταν το συναίσθημά μου. Ξάπλωνα τότε στο κρεβάτι μου, έκλεινα τα μάτια μου, σταύρωνα τα χέρια στην καρδιά κι άρχιζα τη σκληρή δοκιμασία...Αναρωτιόμουν λοιπόν, αν συνέβαινε κάτι στον αγαπημένο μου και γέμιζε ουλές από ένα μεγάλο ατυχημα, θα τον αγαπούσα ακόμη; "Μα ναι" και θα τις χάιδευα και θα τις αγαπούσα και θα τον έκανα να τις αγαπήσει κι εκεινος!Τοτε αποφάσιζα να κάνω τη δοκιμασία πιο σκληρή. Κι αν έμενε χωρίς χέρι θα τον αγαπόύσα ακόμα; Δε σκεφτόμουν πολύ, απαντούσα "ναι". Κι αν, συνέβαινε κάτι κι έμενε και χωρίς πόδι, θα τον αγαπούσα ακόμα; Σκεφτόμουν λίγο κι απαντούσα "σίγουρα ναι".

Η αγάπη είναι μεγάλη κι απλόχερη και χωράει και τα λιγότερα και τα ασχημότερα και τα διαφορετικότερα. Άνοιγα τότε τα μάτια ανακουφισμένη κι ένιωθα πως μπορώ αληθινά να "ΑΓΑΠΩ". Η αγάπη είναι πάντα αδιαπραγμάτευτα κόκκινη σαν το φιλί και σαν το αίμα που κυλάει.

Μετά μεγάλωσα λίγο παραπάνω...

κι ήρθε η ζωή και με ξάφνιασε. Κι έκανα δυο ουλές και τρεις και λίγες παραπάνω. Αχ, βρε ζωή...Και περίμενα ο αγαπημένος μου να τις χαιδέψει, να τις αγαπήσει και να με κάνει να τις αγαπήσω κι εγώ. Και περίμενα, και περίμενα...Κι ήρθε πάλι η ζωή και μ έκανε μήνες και μήνες, χρόνια και χρόνια να μαι πονεμένη στο σώμα λαβωμένη στη ψυχή. Δε μπορούσα τότε να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, μα έκλεινα τα μάτια, σταύρωνα τα χέρια στην καρδιά κι αναρωτιόμουν αν μ αγαπούσε ο αγαπημένος μου ακόμα...και περίμενα να δω αν μ αγαπούσε ο αγαπημένος μου ακόμα...και περίμενα...και περίμενα...κι ακόμα περιμένω.

Κι έγινα πια ολόκληρη γυναίκα..

"υπολογίστρια" σωστή κι αναρωτιέμαι: τώρα που στους μαθητές μου συμβαίνει κάτι και δε μπορούν να περπατήσουν σαν τους άλλους, να γράψουν σαν τους άλλους, να διαβάσουν σαν τους άλλους, να σκεφτούν σαν τους άλλους, να ...προσποιηθούν σαν τους άλλους, θα τους αγαπάνε ακόμα οι "άλλοι"; Θα ναι διαφορετικοί, αφού κάνουν ίδια όνειρα με τους "άλλους"; Και μου θυμίζω πως "οι ασκήσεις της αγάπης" των νεανικών μου χρόνων απέδειξαν με ακρίβεια μαθηματική πως "ναι" η αγάπη είναι απλόχερη και χωράει και τα λιγότερα και τα ασχημότερα και τα διαφορετικότερα.

Τώρα λοιπόν, θα λέω στους μαθητές μου...

πώς όποιος δε μπορεί να τους νανουρίσει, να σιγοτραγουδήσει στο προσκεφάλι τους, όποιος δε μπορεί να τους χαιδέψει τις ουλές, δεν είναι πως αυτοί είναι "διαφορετικοί" μα είναι που αυτός ο "άλλος", ο καημένος, είχε και τα πόδια του και τα χέρια του και ούτε μια ουλή κι έτσι δεν πόνεσε, δεν έχασε, δε στερήθηκε για να μάθει "ΑΓΑΠΗ" τι θα πει...Ή, μπορεί κι αυτός να πόνεσε τόσο μα τόσο πολύ, να φοβήθηκε και να κρύφτηκε και φοβάται στην "ΑΓΑΠΗ" να αφεθεί.

Τώρα λοιπόν, στους SPECIAL OLYMPICS, αλλά και την κάθε πανέμορφη μέρα αυτής της ζωής, η υπολογίστρια και οι μαθητές της θα πιάσουν τα "ποντίκια" και θα γράψουν την αγάπη την αληθινή και θα τη ζωγραφίσουν και θα τη στείλουν με mail σε όλους σας, θα την "ανεβάσουν" στα σύννεφα και στο διαδίκτυο και στον ουρανό και θα τη χαρτογραφήσουν στα όνειρά τους!

Ναι, τα πληκτρολόγια μας θα πάρουν φωτιά κι οι οθόνες θα χορεύουν στον υπερήφανο ρυθμό μας. Κι ο χορός μας θα ναι μια ταραντέλα, θα χει τινάγματα, στροφές, ταπεραμέντο, δύναμη κι αληθινή, χορταστική, τραγανή, φραουλένια και ζουμερή ΑΓΑΠΗ!

Δυο λόγια από καρδιάς της υπολογίστριας προς τους μαθητές της

* διότι το "μοιράζομαι" είναι κι αυτό αγάπη...